Siostry Brontë po raz nie wiem który :)

Charlotte Brontë, Profesor

Wydawnictwo MG

Dzięki wydawnictwu MG bardziej leniwi lub ci, którzy w niedostatecznym stopniu opanowali język angielski, mogą się ciszyć kolejną książką autorstwa Charlotte Brontë (1816-1855), najstarszej spośród utalentowanych sióstr-pisarek, znanej przede wszystkim dzięki Jane Eyre. Napisana jako pierwsza, powieść Profesor została wydana na samym końcu, dopiero po śmierci autorki.

Książka jest oryginalna. Po pierwsze, zarówno narratorem, jak i głównym bohaterem jest mężczyzna, tytułowy profesor, młody pan William Crimsworth, który odcina się od bogatych i wpływowych krewnych, by wbrew swoim zdolnościom i upodobaniom, na złość wujom, spróbować swych sił jako kupiec. Pomysł okazuje się głupi i skazany na niepowodzenie, młody człowiek pracę w kancelarii polegającą na tłumaczeniu listów porównuje do pracy, którą wykonywał Izrealita czołgający się po spieczonych słońcem polach egipskich w poszukiwaniu słomy i ściernia dla wypełnienia dziennego wyrobu cegieł. Czytając to, nawet gdy weźmiemy pod uwagę, że atmosfera w kancelarii była, delikatnie mówiąc, nieprzyjazna, trudno oprzeć się wrażeniu, że młody dżentelmen minął się z powołaniem. Na szczęście Crimsworth w niedługim czasie dochodzi do tego samego wniosku i wyjeżdża za granicę szukać szczęścia (i zajęcia) w Brukseli – to kolejny ciekawy aspekt, bowiem właśnie w Belgii odgrywa się większość akcji. Tam mężczyzna otrzymuje posadę nauczyciela angielskiego, robi świetne wrażenie jako pedagog, nawiązuje znajomości i oczywiście poznaje kobietę, a nawet dwie :)

Po raz kolejny z ogromną przyjemnością wróciłam do świata utrwalonego przez siostry Brontë. Powieść ta podobała mi się o wiele bardziej niż Shirley, choć Jane Eyre nadal pozostaje niedoścignionym wzorem. Bohaterowie są ciekawi, bynajmniej nie doskonali – przede wszystkim nie grzeszą urodą, poza tym mają też swoje wady; narratorowi nieraz przyjdzie zrewidować swoje poglądy na czyjś temat. Podobała mi się wielowymiarowa, interesująca postać panny Henri – tylko pozornie zupełnie uległej i cichej – oraz dziwaczny, ale intrygujący i niewątpliwie oryginalny pan Hunsden. Postacie, jakie przedstawiła nam Charlotte Brontë, są moim zdaniem największym atutem książki. Z konfrontacji między nimi wyłania się ciekawy obraz damsko-męskich czy w ogóle międzyludzkich relacji: zróżnicowanych i niedających się wtłoczyć w ciasne ramy.

Fabuła nie jest do bólu przewidywalna, jak to bywa w dawnych romansach (albo romansach w ogóle).  Bardziej zresztą do Profesora pasuje określenie "powieść obyczajowa". Trochę świeżości zapewniło także przeniesienie bohaterów do Belgii, choć Anglia jest na kartach stale obecna – w rozmowach, tęsknotach, wreszcie namacalnie. Akcja toczy się – jak na tego typu książkę – stosunkowo wartko. Ponownie za to przyszło mi żałować, że końcówka została skondensowana i wtłoczona w dwadzieścia stron, podczas gdy chciałoby się jeszcze potowarzyszyć bohaterom w ich dalszym, zwyczajnym życiu – bo właśnie spokojna, cicha codzienność urzeka mnie najbardziej w XIX-wiecznych powieściach angielskich. Część uwagi autorka poświęciła także nauczaniu w szkole i panującym tam stosunkom, co stanowi ciekawy kontrast z losami guwernantki opisanymi w Agnes Grey.

Z dużym zaskoczeniem odkryłam, że korekta robi postępy: nie znalazłam w książce żadnej literówki, a prawie wszystkie sformułowania "odnośnie czegoś" zostały zastąpione prawidłowym "odnośnie do czegoś" (jeden przypadek przeoczono). Niestety nadal trafiają się błędy składniowe, od których bardziej rażące są chyba tylko ortograficzne, kuleje też interpunkcja, a na okładce błędnie zapisano nazwisko głównego bohatera. Może następnym razem będzie jeszcze lepiej... Ach, i okładki wreszcie nie psuje stonowany tym razem znaczek "Pierwsze polskie wydanie"!

A książka bardzo przyjemna, polecam!

Moja ocena: 7/10.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu MG.