Niewielka książeczka o wielkiej stracie

Agata Baranowska, Dzidziuś. Niewielka książeczka o wielkiej stracie

Wydawnictwo Ilustratornia

Książka może budzić kontrowersje, bo czy dzieciom rzeczywiście trzeba czytać, opowiadać o poronieniu? Czy powinno się w ogóle poruszać takie trudne, "dorosłe" tematy? Nie ma to chyba większego sensu, gdy dziecko zna problem tylko ze słyszenia – co innego jednak, gdy musimy się z nim zmierzyć w rodzinie. Agata Baranowska zaproponowała przepiękną książeczkę, która w niewielu słowach i bez zbędnych uwag – a można przecież na ten temat powiedzieć bardzo wiele – pomaga zrozumieć i oswoić ból, daje dziecku prawo do złości, rozczarowania, żalu, przypomina, że nie tylko rodzice odczuwają stratę i pomaga wspólnie przeżyć żałobę.

Całą historię opowiada kilkuletnia dziewczynka: bardzo dobrze stylizowanym, prostym językiem, z perspektywy dziecka, które nie do końca wszystko rozumie, a jednak wie tyle, by cierpieć. Zaczyna się od oczekiwania: mama przynosi zdjęcie zrobione "specjalnym aparatem", wszyscy się cieszą i rozpoczynają planowanie: trzeba kupić wózek, łóżeczko, maleńkie ubranka! Dziewczynka z niecierpliwością czeka na małą siostrzyczkę, choć znalazło się też miejsce na niepokój: Czy wszystkimi zabawkami będę musiała się podzielić? Tego się już jednak nie dowie, bo w nocy mama ląduje w szpitalu.

Nie rozumiem, co się stało. Przecież umierają tylko bardzo starzy ludzie, a nie dzidziusie. To na pewno nieprawda! Niech lekarz zajrzy do mamy jeszcze raz! Tym specjalnym aparatem!

Narratorka razem z rodzicami przeżywa żałobę. Dorośli tłumaczą jej emocje, pomagają sobie z nimi radzić, pozwalają się wypłakać i wykrzyczeć. Któregoś dnia dziewczynka wybiera siostrzyczce imię, a zdjęcie z USG trafia do rodzinnego albumu: na zawsze zostanie w sercach każdego w rodzinie. Z czasem emocje się zmieniają: złość zamienia się w tęsknotę, ból cichnie, pojawia się... może nie nadzieja, ale bardziej pozytywne spojrzenie w przyszłość.

Cała książka to w zasadzie trzy kolory: stonowane tło i czarno-białe ilustracje. Autorka zdecydowała się na bardzo ciekawy zabieg: zrezygnowała z przedstawiania pełnych sylwetek i całą historię opowiedziała za pomocą dłoni. Okazuje się, że można nimi wyrazić równie wiele, jak twarzą: zaciekawienie, niepokój, ból, złość, pustkę, tęsknotę, czułość... Dzięki temu też nie widzimy bohaterów, możemy się postawić na ich miejscu – każdy z nas może być siostrą, mamą, tatą, których ręce zostały uwiecznione na kartach książki.

Na koniec tata sadzi drzewko koło domu – dla zmarłej Tosi. Na razie jest zupełnie maleńkie. Ale zielone.

To naprawdę piękna książka, pełna emocji – chce mi się płakać, kiedy ją przeglądam. Oby nikomu z Was nie była potrzebna. Zresztą nawet jeśli nie będzie – i tak jest warta uwagi.

Za książkę bardzo dziękuję Autorce.