Żyć chwilą

Vi

Victor Sion, Łaska chwili obecnej. Szansa grzesznika
Wydawnictwo Promic

Victor Sion (1909-1990) urodził się na południu Francji, jako jedno z trzynaściorga dzieci. Karmelita i rekolekcjonista, autor publikacji o świętej Teresie od Dzieciątka Jezus; towarzyszył duchowo wielu osobom.

Łaska chwili obecnej to bardzo nierówna książka. Podzielona jest na cztery duże rozdziały, z których jedynie pierwszy (najkrótszy!) pokrywa się tematycznie z tytułem całości, a więc mówi o wykorzystywaniu momentu, który trwa, życiu chwilą obecną, korzystaniu z łaski, którą Bóg obdarza nas właśnie tu i teraz: Ledwie zniknie, już chcemy ją zatrzymać, a w tym jedynym momencie, w którym możemy ją pochwycić, rezygnujemy z nadania jej kształtu, jaki powinna mieć.

Ten pierwszy rozdział bardzo mi się podobał, Victor Sion pisze prosto i ciekawie, a w jego słowach czuć szczerą radość z relacji z Bogiem. Karmelita podkreśla, że zmorą naszych czasów jest życie przeszłością lub – chyba jeszcze częściej – przyszłością, a tym samym zabijanie teraźniejszości. Horacjańskiemu carpe diem przeciwstawia chrześcijański kairos – czas łaski – i zwraca uwagę, że Bóg chce, byśmy żyli w teraźniejszości, byśmy szli ku Niemu bez lęku o jutro. Taki mógłby być także program chrześcijańskiego życia: doskonale i z miłością wypełniać każdą mijającą chwilę. Najważniejsze, to wykorzystywać Bożą łaskę nieustannie, w bieżącej chwili, bo to nie jest coś, co da się zgromadzić na później: Tak jak manna na pustyni, łaska jest codzienna, całkowicie aktualna i nie można zrobić z niej żadnego zapasu. Tymczasem my często wyobrażamy sobie łaskę jako lek na naszą nędzę, jako rozwiązanie naszych problemów, usunięcie trudności. Nic bardziej błędnego.

Duchowny skupia się nie tylko na rozważaniach o roli łaski w naszym życiu, ale poświęca także sporo uwagi praktycznej stronie "życia chwilą", przede wszystkim w aspekcie służby bliźnim:

Obowiązek służby bliźniemu jest zapewne najtrudniejszy ze wszystkich. Wymaga przezwyciężenia najgłębszych skłonności naszej istoty i nie pozostawia w nas miejsca na jakiekolwiek złudzenia, przymuszając nas nieustannie do działania (...). Nasze częste kontakty z bliźnim są więc cudowną okazją do życia chwilą obecną.

W rezultacie cała filozofia sprowadza się do jednej kwestii: Żyć chwilą obecną to pozostać do całkowitej dyspozycji względem Boga, a tym samym – względem naszych braci w codziennej rzeczywistości. Bo nie chodzi o to, by mnożyć uczynki, ale by w każdym pojedynczym momencie dać całego siebie.

Pozostałe trzy rozdziały: "Akt zawierzenia", "Szansa grzesznika" i "Wziąć Maryję do siebie" są raczej luźno związane z głównym tematem (wynikają z niego, ale autor dość daleko odbiega w swoich rozważaniach) i moim zdaniem są dużo słabsze: miejscami Sion strasznie się powtarza, gdzie indziej tekst zamienia się w zlepek cytatów. Ponadto rozdziały są podzielone na podrozdziały, a te z kolei poszatkowane na często jedno- lub dwustronnicowe podrozdzialiki, więc bardzo ciężko uchwycić jakąś jedną myśl przewodnią. Nie można powiedzieć, że autor porusza kwestie nieważne czy nudne, jednak sięgając po książkę nie chciałam czytać kolejnej pozycji o zawierzeniu czy Maryi: liczyłam na treść, którą zapowiadał tytuł. Dostałam ją, owszem, ale na pierwszych pięćdziesięciu stronach. Miłym zaskoczeniem po tych dwustu stronach "nadprogramowych" rozważań było zakończenie, mówiące o prostocie w życiu Świętej Rodziny i o prostocie w ogóle – znów czytałam z dużym zainteresowaniem.

Mimo że to mniej niż więcej, nie żałuję poświęconego na lekturę czasu – to wartościowa pozycja, a każdy odbiera takie książki inaczej (a nawet: sami w różnych momentach życia odbieramy takie książki różnorako), więc nie jest powiedziane, że skoro mi akurat dwie trzecie książki wydało się zbędne i nudnawe, to ktoś inny akurat na tych stronach nie znajdzie tego, czego najbardziej potrzebował. To lektura bardzo osobista i myślę, że każdy może znaleźć w niej coś dla siebie na miarę aktualnych potrzeb. A pierwsza część jest moim zdaniem świetna i tę polecam każdemu.

Na koniec jeszcze kilka cytatów:

To prawdziwy dramat naszych serc, jeszcze nie do końca zewangelizowanych: zaprasza się Boga serdecznie, ale zaprasza się Go, ponieważ jest się w porządku. Gdy odkrywamy, że jesteśmy grzesznikami, otwiera się przepaść: związek między Bogiem a nami staje się dla naszych serc niemożliwy. Nic nie zrozumieliśmy.

Użyć swojego życia, by sprawić przyjemność innym: to prawdziwe męczeństwo, to największa świętość.

Są dokładnie dwa rodzaje nawrócenia: pierwsze polega na tym, by nie chcieć więcej grzeszyć, a drugie prowadzi do wysokiej świętości, która zasadza się na tym, by się wycofać z wszelkich osobistych inicjatyw, by Duch Święty przejął inicjatywę w życiu, które pozwala się całkowicie Jemu prowadzić.

Wszystko to, co nie przynosi skutku, o jakim mówi święty Paweł do Galatów – owoców Ducha Świętego – jest do odrzucenia.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Promic.