Nie tylko o tolerancji

Czaiłam się na tę książkę od dawna i wreszcie trafiła nam się w bibliotece. Widziałam o niej różne opinie, ale dla nas okazała się strzałem w dziesiątkę! Spodobała mi się od pierwszego czytania, a Krzysiulowi chyba jeszcze bardziej: dla niego to coś znacznie więcej niż interesująca opowieść, bo dzięki niej odkrył radość rysowania.

Pomysł jest dość prosty: dwa królestwa, Tam i Tu, istnieją obok siebie, ale nie chcą mieć ze sobą nic wspólnego. Rodzice straszą dzieci tymi drugimi: zjedzą cię, porwą, znamy to? Ale dwoje dzieci spotyka się ponad granicą... 

...i po obydwu stronach wybucha panika. 

A strach prowadzi do agresji – do wojny. Tylko krew okazuje się taka sama w ludziach Tu i Tam. Więc może nie różnią się aż tak bardzo?

Tekst jest rymowany, ma zmienny rytm, bardzo fajnie się to czyta. Jest zabawnie, momentami miałam skojarzenia z Pocahontas – choć to chyba głównie za sprawą ilustracji. 

Historia mimo prostoty jest bardzo życiowa. I choć dowcipna, jednak trochę smutna.

W jednym królestwie wszystko jest żółte, w drugim – niebieskie. Kiedy dzieci się pocałowały...

Wytłumaczyłam Krzysiulowi, że kolory się mieszają, chwilę później zaczęliśmy eksperymentować na papierze, a potem zaczął rysować. Do tej pory tego typu aktywności ograniczały się do „Narysuj mi auto“, „A teraz autobus“, „I jeszcze tutaj autobus“. Rysował kółka, kolorował bardzo chaotycznie i momentalnie się nudził. A tym razem... narysował pierwszy w życiu trójkąt. Potem balonik. Samochód! Skarpetę cioci Aniuty :D Rysował w skupieniu, konkretne kształty, nazywał, wymyślał, ja dorysowywałam szczegóły. Jedną, dwie, sześć kartek. Jakiś przełom! Od tamtej pory codziennie chce rysować.

I często prosi o czytanie Jak dwie krople wody. Więc czytamy. I rysujemy :)

Vanessa Simon-Catelin, Francois Soutif, Jak dwie krople wody

Oprawa twarda

Stron: 40

Wydawnictwo EneDueRabe

Znajdziesz mnie też na Facebooku