Jest tylko teraz

Richard Paul Evans, Obiecaj mi

Wydawnictwo Znak

Książki tego typu mają u mnie pod górkę: raczej ich nie czytam, a kiedy już sięgnę, podchodzę do nich sceptycznie i czepiam się chyba bardziej niż innych. Nic nie poradzę, że nużą mnie i drażnią ckliwe historie miłosne, "uczucia pokonujące wszelkie przeciwności", przeznaczenie, więź od pierwszego wejrzenia i inne cudowności. Mimo to czasami mam ochotę na ciepłą, przyjemną historię, i co jakiś czas ściągam z półki kolejne czytadło z nadzieją, że tym razem bardziej się zrelaksuję niż zdenerwuję ;) Tę książkę wygrałam mniej więcej rok temu i od tamtej pory leżała na półce. Autora znałam tylko ze słyszenia i zupełnie mnie nie ciągnęło, by to zmienić, póki w zeszłą sobotę nie poczułam, że mam ochotę właśnie na Obiecaj mi.

Bohaterką powieści jest Beth, dwudziestoośmioletnia kobieta, którą poznajemy u kresu jej pierwszego małżeństwa. Świat, który wydawał się doskonały, nagle rozpada się w drobny mak, a dotychczasowe życie okazuje się fikcją. Pojawiają się wciąż nowe problemy, a jedynym powodem, dla którego warto wstawać rano, jest sześcioletnia Charlotte. W takim momencie w życiu Beth pojawia się Matthew: przystojny, czarujący, zabawny, cudowny. Czasem dziwnie się zachowuje, ale poza tym jest chodzącym ideałem. Zna odpowiedzi na ważne pytania i potrafi rozwiązać problemy dręczące bohaterkę. Gdzie jest haczyk? Bo przecież zawsze gdzieś jest.

Książkę przeczytałam w jeden dzień. Nie rozumiecie doniosłości tej informacji, bo nie wiecie, jak ostatnio funkcjonuję ;) Zapewniam w każdym razie, że jest to zjawisko ostatnimi czasy zupełnie u mnie nie spotykane – wyjątkiem są teksty formatu Jedwiabiu. Było to dla mnie bardzo pozytywne zaskoczenie, powieść mnie wciągnęła i muszę przyznać, że naprawdę mi się podobała. Pomysł, na którym została zbudowana, jest dość kosmiczny, ale dzięki temu wiele stron przewróciłam z niekłamaną ciekawością, chcąc wreszcie dowiedzieć się, o co chodzi. Thriller medyczny nie trzymał mnie w takim napięciu ;) I choć cała historia jest totalnie nierealistyczna, nie mam nawet ochoty za bardzo się czepiać, bo spędziłam z nią kilka naprawdę miłych godzin – zresztą cały wachlarz emocji, jaki zaserwował nam autor, czyni ją znacznie bardziej prawdopodobną niż tanie czytadła osadzone choćby na sąsiedniej ulicy. 

Bohaterzy wzbudzili moją sympatię, a treść była na tyle oryginalna, że nie miałam wrażenia czytania po raz setny tej samej książki (choć widziałam film oparty na podobnej koncepcji). Najbardziej wzruszały mnie relacje matka-córka, a nie będące na pierwszym planie relacje kobieta-mężczyzna, ale taki mam po prostu etap. Swoją drogą dla mnie Obiecaj mi to powieść pro-małżeńska, co w zalewie literatury promującej wolne związki i namiastki rodziny jest dla mnie bardzo dużym (i rzadko spotykanym) atutem. Podobało mi się też zakończenie: okazuje się, że można pokochać jeszcze raz, ułożyć sobie życie, być szczęśliwym, a nie całe życie wracać do wspomnień (bez obaw, i tak byście się o tym dowiedzieli, już na pierwszych stronach bohaterka wyjawia, że wyjdzie za mąż po raz drugi).

Oczywiście książka nie jest bez wad: były w niej momenty totalnie przewidywalne, były trącące banałem życiowe przemyślenia i górnolotne teksty, ale tego wszystkiego było stosunkowo mało (może poza przemyśleniami, które z czasem zaczęłam czytać jednym okiem). Szkoda, że w prologu – osadzonym osiemnaście lat później, niż większość powieści – bohaterka zdradziła od razu, jak potoczyło się jej życie: że miała dwóch mężów i jednego mężczyznę między nimi, którego nigdy nie zapomni, oraz że właśnie czeka na swoją córkę Charlotte i jej męża. To sprawiło, że w kilku ważnych momentach zabrakło mi niecierpliwego oczekiwania na kolejne wydarzenia, bo wiedziałam mniej więcej, co się stanie. Mimo to książka jest napisana dobrze i sprawnie, powtórzę jeszcze raz: historia jest ciekawa, momentami zabawna, miejscami wzruszająca, ma kilka pięknych momentów, a przede wszystkim jest pełna ciepła i nadziei. Oczywiście opowiada o wielkiej miłości, choć dla mnie "wielka miłość" to taka, która pozwala przeżyć ludziom szczęśliwie pięćdziesiąt lat, a nie kilka miesięcy, by na zawsze pozostawić wspaniałe wspomnienia. Ale ta historia naprawdę ma swój urok, jest w niej coś ujmującego, zwłaszcza, jeśli się nie połyka jednego romansidła na drugim :)

Nie wiem, czy to ze względu na moją wyjątkową ostatnio wzruszliwość, czy Obiecaj mi jest naprawdę czytadłem z wyższej półki, w każdym razie to był bardzo przyjemnie spędzony czas. Czy mnie ta lektura ubogaciła? Chyba niespecjalnie, ale ani przez chwilę nie żałowałam, że wreszcie ją ściągnęłam z półki – a to już dużo. Do tego powieść ma delikatnie zimowo-świąteczny klimat, fantastycznie się nadaje na nadchodzące wieczory :) Trochę się obawiam o swoje zdrowie psychiczne, ale mam ochotę na kolejne spotkanie z autorem.

Moja ocena: 7/10.