Przyjaciółki na zawsze

Rebecca Wells, Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya

Wydawnictwo Zysk i S-ka

Jestem chora i przymulona, więc dziś zamiast recenzji tylko krótka notka o książce, którą przeczytałam już jakiś czas temu – Boskich sekretach siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya. Filmu nigdy nie widziałam, po powieść sięgnęłam zachęcona bardzo pozytywną recenzją na jednym z blogów. Odczucia mam... mieszane.

Siostrzane stowarzyszenie Ya-Ya to cztery przyjaciółki, które znają się niemal całe życie: od dzieciństwa do czasów, w których rozgrywa się podstawowa fabuła, a więc wieku niemal siedemdziesięciu lat. Wspierają się, razem dojrzewają i zmagają się z przeciwnościami, zawsze służąc sobie nawzajem przede wszystkim obecnością. Na pierwszy plan wysuwa się Vivi Walker, której relacje z córką, Siddą, są szkieletem tej historii.

Na początku muszę zaznaczyć, że ta książka to po prostu czytadło. Z pewnością nie z najniższej półki, ale jednak czytadło – i romantyczny wątek Siddy i jej narzeczonego (mają po 40 lat, a ona cały czas ucieka przed małżeństwem) zdecydowanie zalatywał tanim romansem. Uczulona jestem na takie teksty, więc ciężko mi było przymknąć oko. Po drugie – cztery przyjaciółki, choć różne, razem reprezentowały grupę, z którą nigdy się nie identyfikowałam, co więcej – od takich ludzi w szkole stroniłam; cytuję z książki: Palą, przeklinają, włóczą się i zachowują bezwstydnie. Nie pozwoliło mi to polubić bohaterek, co oczywiście nie znaczy, że ich historia zupełnie mnie nie wciągnęła. Co więcej, ciekawie było poznać bliżej tak skrajnie różne ode mnie postacie. Nie podobała mi się też dziwacznie rozumiana wiara – wszyscy tam się modlą, a jednocześnie piją, przeklinają, dobijają dziwnych targów z Maryją (bo modlą się do niej właśnie, nie do Boga, na którego bohaterki się "obraziły") i wyznają niesamowitą filozofię: Bóg nie lubi brzydkich.

Vivi miała bardzo trudne dzieciństwo, jej relacje z matką pozostawiały wiele do życzenia i niestety schemat ten powtarza się, gdy sama rodzi czworo dzieci. Popełnia wiele błędów, nie potrafi poradzić sobie z własnymi zranieniami ani przerwać błędnego koła zranień. Gdy czuje się głęboko dotknięta przez Siddę, nie chce mieć z nią nic wspólnego i kończy rozmowę słowami: Moja miłość była przywilejem, którego nadużyłaś. Teraz cofam ten przywilej. Straszne są te sceny, zwłaszcza że narracja jest pełna retrospekcji i dopiero w dalszych rozdziałach poznajemy całe uczuciowe zaplecze, które ukształtowało Vivi. I zaczynamy ją rozumieć. Jednocześnie w kluczowym momencie, gdy waży się szczęście jej córki, kobieta zdobywa się na spojrzenie trochę dalej. Te relacje matka-córka w dwóch kolejnych pokoleniach (Vivi z matką i Vivi z córką) autorka przedstawiła naprawdę dobrze i uważam, że to najlepszy aspekt powieści. Poza tym nie sposób zazdrościć czterem kobietom tej niesamowitej przyjaźni, która przetrwała wszystko, choć nie chciałabym być jedną z nich – nie moje klimaty :)

Powieść może być dobrym wyborem na jesienne wieczory, choć nie brakuje w niej przygnębiających, smutnych fragmentów. Wymowa całości jest jednak jak najbardziej pozytywna. Portrety psychologiczne są wiarygodne i kompletne, dzięki czemu książka jest interesująca i staje się czymś więcej niż zwykłym czytadłem, choć nie wywołała mojego zachwytu.

Moja ocena: 5/10.