Bóg tak chce!

Pierre Barret, Jean-Noel Gurgand, Templariusz z Jeruzalem

Wydawnictwo Literackie

Templariusz z Jeruzalem to pierwszy tom cyklu Turnieje Boże (dwa kolejne to Grosz ubogich oraz I my dojdziemy na koniec świata). Obaj autorzy są dziennikarzami, a Pierre Barret także historykiem, co dało im świetny warsztat do napisania wciągającej powieści historycznej. Do pracy nad książką podeszli z dużym zaangażowaniem, odwiedzając opisywane miejsca, docierając do mało znanych dokumentów, z wielką troską odwzorowując najdrobniejsze szczegóły. Dzięki temu dostajemy solidną dawkę wiedzy historycznej podanej w ciekawy sposób.

Przenosimy się w lata 80. XII wieku. Jerozolimą rządzi trędowaty król Baldwin, którego życie wisi na włosku. Zdobywcy Grobu Świętego dawno zapomnieli, po co tu przybyli; opływają w zbytki, pławią się w rozkoszach, nie sięgają wzrokiem dalej, niż do czubka własnego nosa. Wobec perspektywy śmierci władcy wokół tronu snuje się sieć intryg. Głównym bohaterem jest teoretycznie Wilem d'Encausse, "rycerz idealny": dzielny, silny, honorowy, gotowy umrzeć za wiarę... Młody, wciąż szukający swojego miejsca w życiu, w końcu opuszcza żonę i malutkiego synka, by wziąć udział w walce o utraconą Jerozolimę. Jednak w rzeczywistości bohaterów jest bardzo wielu i Wilem nie wysuwa się na pierwszy plan aż tak wyraźnie. Na szczęście, bo z pewnością nie jest najciekawszą postacią powieści. Znacznie bardziej podobał mi się Saladyn, który został przedstawiony jako mądry, pokorny, dobry władca – w przeciwieństwie do nieudolnych, pysznych i egoistycznych królów europejskich. W ogóle portrety są ciekawe i realistyczne i stanowią duży atut powieści; najsłabiej wypada chyba właśnie Wilem.

Akcja toczy się wartko, nie można się nudzić, co najwyżej można się pogubić – jeśli nie jest się przyzwyczajonym do sensacyjnych fabuł (czyli jak ja ;)). Na początku bardzo ciężko było mi nadążać za kolejnymi bohaterami, zwłaszcza że był Rajmund i Renald (zresztą imiona się powtarzały, jak to w średniowieczu...), Gerard i Godfryd i jeszcze parę podobnych. Opisów jest niewiele i szczerze mówiąc, brakowało mi ich – chciałam się trochę zanurzyć w średniowiecznej atmosferze, a nie tylko zostać wciągnięta w wir akcji. Pod tym względem bardziej podobali mi się Krzyżowcy Zofii Kossak-Szczuckiej, których dalsze tomy czekają na przeczytanie.

Lubię powieści historyczne i cieszę się, gdy można na nich polegać: w tym wypadku prawdziwe wydarzenia rzeczywiście są czymś więcej, niż luźną inspiracją, autorzy bardzo się starali oddać realia epoki i stworzyli niewątpliwie wiarygodną opowieść. Na końcu książki mamy spis królów rządzących Jerozolimą, dzięki czemu możemy się łatwo odnaleźć w historii; mamy też obszerne przypisy (radzę czytać, można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy!) i notki bibliograficzne ułatwiające orientację w świecie przedstawionym. Język powieści jest też starannie dopasowany do średniowiecznego sposobu mówienia (mało tego, nawet przypisy są stylizowane!), co jednak w żaden sposób nie utrudnia lektury. W paru miejscach coś mi zgrzytnęło, ale ogólnie uważam, że autorzy naprawdę dobrze poradzili sobie z tym zadaniem.

Kiedy już przestałam mylić postaci i zaczęłam nadążać za biegiem wydarzeń, lektura bardzo mnie wciągnęła. Polecam zwłaszcza tym, którzy szukają w książkach przede wszystkim akcji – autorzy-dziennikarze zadbali o to, by nie rozwlekać opisów bardziej, niż to konieczne. Może za jakiś czas sięgnę po kolejne tomy, a może wrócę do przerwanego cyklu polskiej autorki, który wcześniej się zaczyna, ale w gruncie rzeczy opowiada o tych samych wydarzeniach?

Moja ocena: 6/10.