Może patrzymy na to samo?

Śliczna ta książka i bardzo smutna jednocześnie. Opisuje problem moim dzieciom zupełnie nieznany, bo mamy dużo szczęścia i mąż codziennie o 15.30 jest w domu. A mimo to Krzysiul polubił ją bardzo od pierwszego czytania. Może tak przyciąga wspólna wszystkim dzieciom wizja taty-superbohatera?

Tata Tomka jest bohaterem. Wszystko umie. Wszędzie był. Wszystko widział. Cały świat!

Jest najsilniejszy. I wyższy od króla. Potrafi nawet zjeść sam całe ciasto (ja też potrafię, bez obaw)! Ma świetny samochód, w którym można zostawiać okruszki.

Nigdy się nie potyka. I nigdy nie płacze.

Tomek tęskni za tatą. Opowiada o nim w monologu wewnętrznym z właściwym dzieciom entuzjazmem i przesadą – wierząc w każde słowo. Z czasem daje się porwać własnej opowieści i wymyśla coraz dziwniejsze zdolności, a wszystko to tak naturalnie, jakbyśmy podsłuchiwali licytację w przedszkolu. Bezgraniczny zachwyt.

Szkoda tylko, że jedynym pocieszeniem dla Tomka jest:

Może tata patrzy teraz na księżyc. Jeśli tak, to patrzymy na to samo.

To jest dość miłe.

Książka Nyhusa jest od początku do końca surrealistyczna: przede wszystkim za sprawą przytłumionej, szarobłękitnej kolorystyki, miękkiej kreski, nocnej pory. Na tym tle zupełnie nierzeczywisty (dla nas, dorosłych) Tata: niepokonany, nieustraszony, ogromny; najsilniejszy, najszybszy, najlepszy.

Problem jest bardzo aktualny, bo wielu ojców wyjeżdża za granicę do pracy (a tata Tomka „ciągle podróżuje“). Czy książka Nyhusa jest lekarstwem na tę nieobecność? Na pewno nie. Ale może trochę pomóc oswoić smutek – bo kto chce, ten zauważy, że za stojącym przy oknie Tomkiem na ostatniej stronie widać wielki cień. Cień Taty.

Mnie natomiast książka bardzo zasmuciła. Chociaż jest piękna. Smutna jest rzeczywistość, o której Nyhus opowiada myślami Tomka.

Svein Nyhus, Tato!

Oprawa twarda

Stron: 28

Wydawnictwo EneDueRabe

Znajdziesz mnie też na Facebooku