Notatki z... "Notatnika" (7)

styczeń-luty* 1970

Nie oddzielam wiary od Kościoła. Liturgia to jest to, co najbardziej wzrusza mnie w religii. To znaczenie, jakie nadaje się gestom i słowom. Rodzaj poezji, którą odrzucają tylko głupcy. 

*

Ta data [13 stycznia] jest dla mnie bardzo ważna. Wielkie światło. Nie wiedziałam, że będę to jeszcze przeżywać. 

*

Moim zadaniem jest odbudować świat - po końcu świata. 

*

Największą udręką, ale też sensem i zasadą życia, jest nieustanne przezwyciężanie inercji. Ciągle trzeba wykuwać wszystko z biernej materii. 
Ruszyć tę bryłę świata, ciągle - ruszyć tę bryłę...

* 

Powszedni dzień trzeba przeżywać tak, aby nie zostawiał w nas osadu przeciętności, aby nie zaćmić blasku bijącego od wnętrza, który jest największym darem, jaki można tu otrzymać. 

*

Modlę się słowami. Modlę się wierszami. Chciałabym się nauczyć modlić oddechem, snem i bezsennością, miłością i wyrzeczeniem. 
Modlę się śniegiem, który sypie za oknem. 
Modlę się łzami, które płyną ciągle. 

*

W poddaniu się odwiecznym gestom kościelnego nabożeństwa jest odrzucenie pychy osobności, podanie rąk pokoleniom, łączność z tymi, którzy przed nami cierpieli, modlili się i umierali. 

*

W słowach jest zarozumialstwo. I w każdej wiedzy. Teraz chwalę Boga tylko przez łzy. Po trzydziestu latach błądzenia wracam z jedynym majątkiem - całym workiem łez. 

*

Krótkie radości. Krótkie bóle. Nawet nie nadążamy ich do dna wyczerpać. 

*

Wszystko, czego doznaję, jest niezasłużonym przywilejem. To właśnie jest łaska. Myśleć, że nic mi się nie należy. 

*

Wyrzec się rozpaczy, to wyrzec się człowieczeństwa. 
Ale musimy w pewnym stopniu wyrzec się człowieczeństwa.

*

Dobijam się do światła jak ćma. To moja modlitwa. 

*

Idę po zabłoconej ulicy. Mży deszcz. Ciemno. A ja mam w sobie światło. 



*Wydzielam coraz mniejsze okresy, bo coraz więcej notatek przypada na jeden rok.