Każdy jest dobry, trzeba tylko dać mu szansę

Sto lat temu pisałam o Księżycoludzie. W tej chwili zrobiłabym to inaczej, ale mniejsza o to. Chcę tylko powiedzieć, że kiedy Krzysiul podrósł, bardzo Księżycoluda polubił, prosi o czytanie, chętnie słucha, często wspomina, jeśli widzi Księżyc. Bardzo się więc ucieszyłam, kiedy w bibliotece wpadła nam w ręce inna książka Ungerera, Trzej zbójcy.

Fabuła rozwija się w odwrotnym kierunku niż w Kiężycoludzie: zaczyna się mrocznie, bo zbójcy napadają, grabią, budzą strach – i nie mają w sobie nic z Robin Hooda. 

Do czasu. Do czasu, kiedy porywają małą dziewczynkę, która z właściwą dzieciom bezpośredniością pyta ich: po co wam to wszystko? 

Zresztą od razu wygląda to bardziej na przygarnięcie niż porwanie...

Opowiastka trochę naiwna; pokażcie mi kryminalistę, którego wystarczy spytać, po co mu to wszystko, żeby zaczął troszczyć się o sierotki. Ale. Jest pozytywna, ma ładną wymowę, dobrze się kończy (w przeciwieństwie do Księżycoluda, który kończy się ogromnym rozczarowaniem). I jednak skłania do refleksji. Wbrew pozorom na niewielu stronach zmieściło się całkiem sporo: bo może wystarczyło zbójców potraktować po ludzku, by okazali się ludzcy? Może dobro i szczerość naprawdę mogą kruszyć skały? Może w dzieciach jest coś, dzięki czemu potrafią jednym zdaniem, jednym gestem uratować dorosłych.

To dokładnie ta sama estetyka, którą znamy z Księżycoluda. Bardzo głębokie, nasycone barwy; kolory podstawowe plus mnóstwo czerni i trochę bieli. Kontrasty. Raczej ciemne strony. Mało tekstu, dynamiczne ilustracje. Proste. Przyciągające uwagę i dobrze oddające nastrój.

Bardzo nam się Trzej zbójcy podobają. Polecamy!
A tutaj możecie obejrzeć pięciominutowy filmik na podstawie książki. Niestety po angielsku, ale Krzysiulowi to nie przeszkadzało :)

Tomi Ungerer, Trzej zbójcy

Oprawa twarda

Stron: 40

Wydawnictwo Format

Znajdziesz mnie też na Facebooku