Genialny, dowcipny, dążący do perfekcji...

Długo przymierzałam się do przeczytania jakiejś biografii Chopina, długo się zastanawiałam, która będzie najlepsza. Padło na Wierzyńskiego: miałam nadzieję, że okaże się nie tylko ciekawa, ale i dobrze napisana. Na FB śmiali się ze mnie, kiedy mówiłam, że wzięłam sobie coś lekkiego. A to się naprawdę świetnie czyta!

Nieczytanie opisów książek zapewnia mi niewyczerpane źródło niespodzianek. Podobnie było i tym razem, choć wydawca i tak nie wspomniał na okładce o ważnej rzeczy – Życie Chopina zostało napisane dla czytelnika amerykańskiego. Ze względu na dość burzliwy okres naszej historii (Chopin żył w latach 1810-1849) autor zmuszony był wspominać o rzeczach dla nas oczywistych, co w przypadku biografii Polaka napisanej przez Polaka czyta się nieco dziwnie; trzeba jednak przyznać, że Wierzyński całkiem zgrabnie sobie z tym poradził: nie ma długich wykładów, zaledwie zarys, za to napisany tak, że czyta się może nie z wypiekami na twarzy, ale bez specjalnego znudzenia.

Opowieść zaczyna się od przyjazdu Mikołaja Chopina do Polski i kończy się pogrzebem pianisty. Wiele miejsca zajmuje też życie George Sand – poznajemy także jej dzieciństwo, rodzinę. To były bardzo ciekawe rozdziały. I wzruszające zakończenie, kiedy do umierającego artysty zjeżdżają się bliscy z całej Europy. Tylko George zabrakło. Podczas lektury miałam cały czas w pamięci film Chopin. Pragnienie miłości. Wierzyński chyba wierniej i rzetelniej , a już na pewno bardziej szczegółowo, przedstawił więź Chopina z francuską pisarką. Próby stworzenia jakiejś namiastki rodziny, jego relacje z dziećmi ukochanej – to wszystko było interesujące i dla mnie nowe.

Kiedy sięgam po biografie, bardziej niż jak ktoś żył i co robił interesuje mnie, jakim był człowiekiem. Obraz Chopina kształtował się bardzo powoli i jeszcze w połowie lektury miałam niedosyt, ale wszystko uległo zmianie, gdy spojrzałam na całość. Z tekstu wyłonił się człowiek słaby, ale nielubiący się nad sobą użalać i na pytanie o samopoczucie zawsze odpowiadający „Świetnie!“; uwikłany w kolejne romanse, a wciąż tęskniący do domowego ciepła; lubiący wystawne salonowe życie, ale naprawdę żyjący tylko przy fortepianie. Trochę egzaltowany, ale można mu wybaczyć – to przecież romantyzm. Perfekcjonista. Raczej skromny, z dystansem do siebie i – tu zaskoczenie – bardzo dowcipny.

Opasłą biografię czyta się jak powieść, między innymi za sprawą fragmentów opisowych, których próżno szukać w skróconych życiorysach: Zapadła ciemna, bezgwiezdna noc. Morze fosforyzowało w ciemności, sternik śpiwał monotonne pieśni, wiał łagodny wiatr. Poza tym bywa dowcipnie (Hrabia Kasper Skarbek, herbu Habdank, birbant i utracjusz, wolał przebywać za granicą, z dala od długów, wierzycieli, pracy i innych przykrości), a lekturę ubarwiają – choć w tym wypadku to nie najlepsze określenie ;) – liczne czarno-białe fotografie. 

Maurycy Sand (syn George), Słuchając Liszta

Podwójny portret George i Fryderyka został po latach przedzielony, nie wiadomo przez kogo, na pół.

I znów Maurycy Sand, Chopin na spacerze z Maurycym

Fortepian Fryderyka Chopina.

George Sand, Chopin przy pracy

Dziwią jedynie u tak cenionego literata liczne sztandarowe błędy językowe (typu „okres czasu“), ale może to jakieś echo manifestu młodego poety?

Podczas czytania wątpliwości i zastrzeżenia pojawiały się i znikały. Kiedy zamknęłam książkę, pozostało tylko wrażenie bardzo interesującej i starannie opracowanej biografii, świetnego portretu genialnego człowieka. I choć wersja pisana dla polskiego czytelnika byłaby bez porównania lepsza, i tak zaliczam Życie Chopina do cennych lektur.

Moja ocena: 8/10.  

Kazimierz Wierzyński, Życie Chopina

Wydawnictwo Literackie

A świetną biografię dla młodszych czytelników z cudownymi ilustracjami Wilkonia możecie zobaczyć tu. 

Znajdziesz mnie też na Facebooku