Mniej klasyczna Mała Księżniczka

Wydawnictwo Olejesiuk kojarzy mi się z przesłodzonymi, przekolorowanymi i raczej słabymi książkami dla dzieci. Dziesiątki tytułów na jedno kopyto: o cyferkach, o literkach, o zwierzątkach, wszystko w tej samej, kioskowo-dzieciowej stylistyce. A tu taka niespodzianka – seria Tony'ego Rossa o Małej Księżniczce. Bardzo nam przypadła do gustu!

Ross bierze na warsztat typowe problemy dwulatków (mniej więcej oczywiście). W serii znajdziemy więc część o nocniku, o smoczku, chodzeniu spać, myciu rąk... i jeszcze kilka innych, także dla trochę starszych dzieci.

My zaczęliśmy od Gdzie jest mój nocnik. Chociaż odpieluchowanie mamy już dawno za sobą (i książeczki niespecjalnie nam w tym pomogły), Krzysiul bardzo polubił dowcipną książkę o nocniku, który lubił płatać figle Małej Księżniczce i który – z początku traktowany bardzo podejrzliwie – stał się szybko jej ulubioną zabawką. Historia jest krótka i prosta, natomiast jedno wyróżnia ją z ogromu nocnikowej literatury: mimo że Księżniczka jest dumna ze swojego nocnika, chętnie z niego korzysta i naprawdę go lubi, zdarza się, że nocnik jest za daleko. Większość książeczek skupia się jedynie na tym, by w jakimś stopniu oswoić dziecko z nocnikiem – ta pokazuje, że każdy może czasem nie zdążyć. Nawet jak jest już duży. Synkowi się to wyraźnie spodobało i nie, nie oznacza to, że teraz bez wyrzutów sumienia sika, gdzie popadnie ;)

Po tym, jak Księżniczka zrobiła w naszym domu tak błyskotliwą karierę, wzięliśmy z biblioteki kolejną część, Ja nie chcę iść spać!. Znamy to: Księżniczka nie jest zmęczona, za to bardzo chce pić, boi się duchów, przeszkadza jej pająk (tu się akurat nie dziwię)... a następnego dnia, kiedy trzeba wstawać, jest zmęczona (tego niestety nie znamy). Tu też jest dowcipnie i z pomysłem, a przede wszystkim inaczej, bo Mała Księżniczka mieszka przecież w wielkim zamku – w takiej scenerii zupełnie inaczej brzmią historie o duchach. Zresztą w ogóle pomysł, żeby klasyczne problemowe sytuacje przedstawić na przykładzie rodziny królewskiej, jest bardzo trafny: paradoksalnie dziecko może się poczuć bardzo normalne ze swoimi lękami i niechęciami. Skoro księżniczka też nie cierpiała swojego nocnika, skoro ona też się boi potworów...?

Bardzo się nam podobają zabawne ilustracje. Szczególnie królowa w fartuszku z wyszytą koroną :) Ale takich komicznych drobiazgów, mrugnięć do starszego czytelnika, jest znacznie więcej. Ogromne, dynamiczne, z dużą ilością tła, więc łatwe do przyswojenia dla młodszych dzieci – bo mimo miękkich stron to do nich większość książek z serii jest przecież kierowana. W tym kontekście bardzo korzystnie wypada też ilość tekstu na stronę: jedno zdanie pod każdym obrazkiem. Nie da się znudzić.

Dziwi mnie jedno – trudno tę serię dostać. Książki były wydane w 2006 roku, a więc całkiem niedawno. Tymczasem na sześćdziesiąt filii gdańskiej biblioteki (naprawdę dobrze zaopatrzonej! Zdecydowaną większość interesujących mnie nowości, również dla dzieci, bez problemu mogę pożyczyć) mamy zaledwie trzy egzemplarze: te dwa oraz Gdzie jest mój obiad. Na Allegro niewiele lepiej. Na stronie wydawnictwa po książkach ani śladu. Dlaczego?

Ciekawostka: na tylnej okładce pojawia się dwa razy ten sam polecający cytat, przy czym raz źródłem jest „The Guardian“, a innym razem - „Daily Mail“ :) I chociaż tego, kto użył określenia „dar niebios dla rodziców“, trochę poniosło, jeśli gdzieś na nie traficie – zajrzyjcie koniecznie! Może polubicie Małą Książniczkę tak samo jak my :)

Tony Ross, Gdzie jest mój nocnik; Nie chcę spać

Oprawa: twarda

Stron: 28

Firma Księgarska Olejesiuk

Znajdziesz mnie też na Facebooku