Długa droga do domu

Regine Raymond-Garcia, Drzewa po drodze

Ilustracje: Vanina Starkoff

Oprawa: twarda

Stron: 32

Wydawnictwo TAKO

Bardzo lubimy serię OQO. Niby książki są adresowane do trochę starszych dzieci – ale mieliśmy już w domu niejedną (Niedzielna wizyta, Maska lwa, Zły wilk, Czary, teraz ta i Orzechowy łasuch) i Krzysiul mimo sporej ilości tekstu chętnie i często wybiera z pokaźnego stosu właśnie te. Więc poluję na nie w bibliotece i sprawdzamy wszystkie po kolei :) Drzewa po drodze wyjątkowo mi się spodobały.

Klimaty – afrykańskie, ale trochę inne niż w Masce lwa. Tam były bardzo żywe barwy, dzikość, zwierzęta; tutaj przeważają pastele, jest harmonia, spokój, wielkie, stare, mądre drzewa. Znudzony zakupami na targu Karim biegnie za stadem kóz i gubi się; w poszukiwaniu mamy spotyka kolejne drzewa, które wskazują mu drogę, karmią go i poją oraz osłaniają przed palącym słońcem. Karim podczas swojej wędrówki czerpie siły z natury i dojrzewa: uczy się rozumieć i szanować otaczający go świat.

To poetycka, baśniowa opowieść. Drzewa są strażnikami, mędrcami, są święte i ważne, a jednocześnie wydane na łaskę ludzi. To podstawowa lekcja, jaką dostaje chłopak: We wszystkim panuje równowaga... Równowaga doskonała, lecz krucha. Jestem daleka od wyznawania wiary w świętość i mądrość drzew, ale to w końcu tylko opowieść – i ta jej inność, zanurzenie w całkiem obcej nam kulturze jest właśnie fascynujące. A szacunek do ziemi i tego, co z niej wyrasta, jest przecież (powinien być...) uniwersalny.

Bardzo spodobały mi się ilustracje. Uproszczone, płaskie, symboliczne – stylizowane na malowidła egipskie. Wielkie drzewa, malutki Karim. Mnóstwo ciepłych, afrykańskich barw (żółty, czerwony), ale też senno-baśniowe pastelowe odcienie błękitu i pomarańczowego. Wyraźny kontrast, ale stanowiący harmonijną całość. Jakoś się ta książka wyróżnia na tle całej serii.