Powtórka z rozrywki

Richard Paul Evans, Podarunek

Wydawnictwo Sonia Draga

Wiedziałam, że to zbyt piękne, aby było prawdziwe: drugie spotkanie z Evansem było solidnym zderzeniem ze ścianą. I głębokim rozczarowaniem. Zrobiłam sobie za małą przerwę? Miałam pecha, że sięgnęłam akurat po te dwa tytuły? Nie wiem, z trzecim nie będę ryzykować.

Głównym bohaterem powieści jest Natan Hurst, młody samotny mężczyzna cierpiący na zespół Tourette'a (dręczą go liczne tiki ruchowe i werbalne, nad którymi oczywiście nie da się zapanować). Pewnego dnia na lotnisku poznaje sympatyczną kobietę z dwojgiem dzieci – Collinem i Lizzy. Od tego momentu nic już nie będzie takie samo...

Nie mogłam uwierzyć, czytając tę książkę. To prawie to samo, co Obiecaj mi! Zdaję sobie sprawę, że moja ocena jest nieco niesprawiedliwa, bo to Podarunek ukazał się pierwszy, jednak odstęp między nimi był naprawdę niewielki, a ilość podobieństw – nieprawdopodobna. Po pierwsze, autor zdecydował się na ten sam zabieg, w którym prolog osadza kilka lat później, zdradzając siłą rzeczy część fabuły. Nie spodobało mi się to poprzednio, natomiast tym razem już bardzo zirytowało. Po drugie: kolejny chwyt (dość swoją drogą dziwaczny) wykorzystany w obydwu powieściach: na początku każdego rozdziału mamy „cytat“ z notatnika głównego bohatera. Trochę to dla mnie śmieszne, cytować kogoś, kto całą historię opowiada w pierwszej osobie, z własnego punktu widzenia, czyli w sumie wszystko jest takim dziennikiem. Mamy ten sam schemat: dwoje bohaterów, jedno rozwiedzione (poprzednio wdowa) i z dziećmi (dzieckiem). Natan ma przyjaciółkę Miche, która bardzo przypomina analogiczną postać z Obiecaj mi (przyjaciółkę głównej bohaterki). Jest też nutka fantastyki, podobnie jak w poprzedniej powieści. Naprawdę, miałam wrażenie, jakby Evans zmienił trochę szczegółów i wpakował nowych (uznajmy litościwie, że nowych) bohaterów w ten sam schemat.

I jeszcze kilka zarzutów dotyczących już samego Podarunku: akcja mnie nie wciągnęła tak jak poprzednio, niby gdzieś tam w tle jest tajemnica z przeszłości, ale jakoś mało ekscytująca. Kolejna sprawa: jeśli macie ochotę poczytać o człowieku, który zmaga się z chorobą, też się srodze rozczarujecie – po kilku króciutkich rozdziałach ten problem bezpowrotnie znika z kart powieści. Mnóstwo banałów. I „cudowny dar“ Collina, który mnie strasznie drażnił: gdyby Evans może trochę bardziej zgłębił temat, wiedziałby, że uzdrawianie jako dar od Boga (bo tak o tym mówił) polega na modlitwie, i nie pisałby bzdur o „przepływie niesamowitej energii“. Przyznaję, że pod koniec się wzruszyłam, ale nie ma to nic wspólnego z talentem pisarskim autora: nieuleczalnie chore dziecko to pod tym względem bardzo wdzięczny temat i raczej tani chwyt wzbudzający emocje czytelnika.

Jest to pewnie przyjemna lektura na jeden wieczór, pod warunkiem, że nie zna się na przykład Obiecaj mi. Nie wiem, jak bym ją odebrała, gdyby to było moje pierwsze spotkanie z pisarzem. W obecnej sytuacji bardzo się zawiodłam, bo pomijając już fakt powtórzeń i schematów, jego nowsza powieść (czyli ta, którą czytałam wcześniej) była moim zdaniem po prostu lepsza.

Moja ocena: 4/10.