Piątkowe spotkanie z poezją - Krzysztof Daukszewicz

Krzysztof Daukszewicz (ur. 1947) jest człowiekiem wszechstronnym: satyrykiem, kompozytorem, piosenkarzem, felietonistą, poetą. Dość obszerny tomik o intrygującym tytule Byłoniebyło. Nibywiersze powstawał ponad trzydzieści lat i jest zapisem zwykłych przeżyć człowieka: relacji, uczuć, lęków, wspomnień. Na wstępie autor uprzedza: Jeżeli w tym tomiku doszukasz się poezji, sprawi mi to przyjemność, jeżeli odkryjesz tylko emocje i zwątpienia, które dopadają każdego, będzie to prawda.

Zdjęcie pochodzi stąd.

Zbiór jest podzielony na cztery części, o których kolejno czytamy: "Wstecz" powstawało z miłości; "Byłoniebyło" powstało z lęków; "Było" powstało z chęci poradzenia sobie z przyszłością; "Mazury" powstało, by zatrzymać w pamięci zapach rodziców, domu i wędzonej szynki.

Urzekło mnie kilka utworów. Większość z nich tchnęła dla mnie pewną rezygnacją, spokojnym smutkiem. Relacje z pierwszej części to nie więzi, których się zazdrości: podmiot liryczny, mimo że nie sam, czuje się raczej samotny, ciężko o nić porozumienia:

Zbudowaliśmy,

przez te wszystkie lata

prawdziwą wieżę Babel.

I teraz słuchamy siebie

bez zrozumienia słów

nie mówiąc już o pełnych zdaniach.

Ciężko o prawdziwą bliskość:

Nie widziałem jeszcze jak płaczesz

To zbyt intymne

Prywatne

I chyba staroświeckie

Wiem

Ja to też robię

Po kryjomu

Szlochamy otwarcie

Tylko

Na hollywodzkich produkcjach.

Albo w tym wierszu, bardzo przygnębiającym, a jednocześnie bardzo według mnie prawdziwym – w ilu małżeństwach właśnie tak dziś wygląda dialog?

Co chcesz...

- Co chcesz na imieniny!?
- Odrobinę czułości

Dawne kochanie

Grzechów darowanie

I Twoje ciepłe ręce w moich włosach

- Ja się pytam poważnie!!!
- Dobrze

Może być suszarka

i jedwabne chusteczki do nosa

Podobny pesymizm wyłania się z innych utworów, o innej tematyce. Pojawiają się przebłyski marzenia (Czasami chcę być ptakiem (...)/ To będzie trwało kilka sekund/ ale pofrunę), jednak szara rzeczywistość skutecznie walczy o pierwszeństwo (Mojego świata nie ma/ bo mam tylko pomysły/ jak powinien wyglądać). I wartości jakby zginęły w świecie, w którym żyje podmiot liryczny – za dużo widział, za dużo przeżył, choć jeszcze wciąż chce w nie wierzyć:

Jestem jak ćma

Kiedy słyszę słowa

Wolność

Demokracja

Sprawiedliwość

albo choćby i najprostsze

Mądrość

Szacunek

Lecę jak do światła

I potem do białego rana

siedzę na fotelu

Z poparzonymi skrzydłami.

Mimo że nie przepadam za tak smutnymi utworami, wolę raczej te napawające nadzieją i dodające sił, coś mi się w tych nibywierszach podoba, coś skłania do zatrzymania się. Dodam jeszcze, że cały tomik jest pięknie wydany, a to za sprawą interesujących, barwnych grafik Joanny Milewicz. 

Chce się takie książki trzymać na półce :)