Wychować dzieci i nie zwariować

Agnieszka Grzelak, Matecznik

Wydawnictwo W drodze

Takiej właśnie książki szukałam ostatnio, kiedy mój nieszczęśliwy wybór padł na Coś pożyczonego. A Matecznik stał tuż obok na półce! Książka przyjemna, ale nie odmóżdżająca, zabawna, ale nie głupawa, czyta się szybko, ale nie po to, by za moment zapomnieć. Tego mi było trzeba!

Agnieszka Grzelak jest matką czterech córek, autorką bajek i książek fantastycznych (Herbata szczęścia, Córka Szklarki, Ścieżki Avenidów), mieszka w domu pod Warszawą i maluje. Matecznik to pamiętnik – zapiski obejmujące jeden rok szkolny. Jak zapewnia autorka – zapiski prawdziwe, choć imię głównej bohaterki zostało zmienione.

Weronika Wrzos ma więc 38 lat i cztery córki w wieku 3,5; 6,5; 8,5 i 10,5. Od jedenastu lat "siedzi w domu" z dziećmi, choć usiąść tak naprawdę niezbyt często się jej udaje. Na kartach pamiętnika walczy z frustracją i zmęczeniem, które gromadzą się w niej po codziennym gotowaniu obiadu, codziennym sprzątaniu, codziennym rozdzielaniu kłócących się córek i codziennym wynajdywaniu zajęć nudzącym się dzieciom. Bohaterka usilnie próbuje wyskubać pojedyncze momenty na naukę języków, malowanie, wyszywanie czy lekturę, ale jej tęsknota za samotnością pozostaje wciąż niezaspokojona. Kierat domowych obowiązków pozbawia ją sił i chęci do życia, choć wystarczy chwila ciszy i słońce w ogrodzie, by odzyskała trochę energii. Nie brakuje jednocześnie momentów wzruszających, pięknych i zabawnych. Autorka waha się wciąż pomiędzy wyrzutami sumienia a pragnieniem pobycia chwilę ze sobą i dla siebie. Z jednej strony dziwiłam się, jak wiele spraw irytuje Weronikę – sama jestem bardzo nerwowa, a jednak nie zawsze potrafiłam ją zrozumieć. Z drugiej: nie mogłam wyjść z podziwu, jak wspaniale umie panować nad emocjami. Ciężko jest żyć w ciągłym hałasie i chaosie, gdy z natury jest się samotnikiem.

Książka jest bardzo prawdziwa i zwyczajna: życie przeciętnej kobiety zawalonej obowiązkami, która za wszelką cenę nie chce przy tym wszystkim zatracić siebie. Można sobie z niej wyłuskać parę ciekawych wskazówek wychowawczych – kiedyś skorzystam. Poza tym jest po prostu przyjemną lekturą, dzięki której można się oderwać od własnych problemów. Mimo tej całej frustracji, zaganiania i łez Weroniki Matecznik ma bardzo pozytywną wymowę: gdy tylko zaczynają się wakacje, kobieta bierze głęboki oddech i zaczyna nowe życie, a zapiski będące przede wszystkim formą terapii nie są już potrzebne. Autorka zaprzecza ludowej mądrości, że "małe dzieci, mały kłopot, duże dzieci, duży kłopot" i mówi: "Będzie lepiej!".

To była naprawdę przyjemna lektura. Wśród tych wszystkich powieści o macierzyństwie plasuje się gdzieś w złotym środku: z pewnością nie jest to przesłodzona wizja, ale nie jest to też obraz malowany wyłącznie czarnymi barwami. Bo bycie matką bywa piękne i trudne. Najgorsze jest poczucie winy, że się nie dorasta... – i w tym stwierdzeniu chyba każda matka się odnajdzie.

Na pewno wrócę do tej książki za parę lat: ciekawa jestem, ile siebie w niej odnajdę, gdy (jeśli) będę miała troje biegających dzieci. A na razie polecam, to ładna, pełna ciepła, dobrze napisana i sympatyczna książka, która pozostawia po sobie ślad, a nie jest tylko lekturą na jeden wieczór.

Moja ocena: 7/10.

Za książkę dziękuję wydawnictwu W drodze.