Czym karmią się współczesne kobiety

Emily Giffin, Coś pożyczonego

Wydawnictwo Otwarte

Nie wiem, czemu to sobie robię. Naprawdę. Nie przepadam za typową babską literaturą, ale od dawna miałam ochotę na coś lekkiego i przyjemnego. No i wybór padł na Coś pożyczonego bardzo popularnej amerykańskiej pisarki Emily Giffin. Czytałam i słyszałam sporo pozytywnych opinii, więc miałam nadzieję, że lektura będzie miłą odskocznią od codzienności. Błąąąąd.

Narratorką jest trzydziestoletnia Rachel. Właśnie obchodzi urodziny i jest przygnębiona, bo była pewna, że w tym wieku będzie miała cudownego męża, dwoje dzieci i piękny dom, a ma jedynie znienawidzoną pracę i przyjaciółkę Darcy, która wkrótce wychodzi za mąć za wspaniałego faceta, jest piękniejsza, młodsza (o parę miesięcy), ma świetną pracę i życie usłane różami, a do tego jest egoistyczna, dziecinna, nie potrafi przegrywać i zawsze musi skupiać na sobie uwagę wszystkich obecnych. Nagle i niespodziewanie Dex (narzeczony Darcy) i Rachel spędzają razem jedną noc. Co teraz, co teraz? Czy to będzie jednorazowa przygoda, czy dozgonna miłość? Jak zareaguje Darcy? (Czy Wy też drżycie z niecierpliwości i niepokoju o ich los?)

Fabuła jest tendencyjna i do bólu przewidywalna. Bohaterowie irytujący: jedynie Ethan, kolega Rachel, wzbudził moją sympatię, jest jednak postacią drugoplanową i pojawia się bardzo rzadko. Sama narratorka jest nie mniej denerwująca (niby postać pozytywna) niż jej rozwydrzona przyjaciółka, narzeka na pozostawanie w cieniu Darcy, ale od podstawówki nigdy nie zrobiła nic, by to zmienić; zazdrości jej figury, choć sama jest szczupła; nienawidzi swojej pracy, ale nie ma pojęcia, co chciałaby robić; uważa się za hiperporządną i przestrzegającą wszystkich zasad (bo oczywiście spania z nowo poznanymi facetami nikt tu w kategoriach moralnych nie roztrząsa), a jednocześnie rozpacza, że jest złym człowiekiem. Litości. Ma też ciekawe poczucie sprawiedliwości ("co z tego, że przespałam się z jej narzeczonym, ona mi w piątej klasie ukradła chłopaka" <to parafraza, nie dosłowny cytat> albo On jest zaręczony, ja całowałam się z jego przyjacielem).

Język jest zupełnie zwyczajny, nie przykuwa uwagi ani w pozytywnym, ani w negatywnym sensie, o ile pominiemy wyświechtane porównania (Ach! Był tak piękny, że patrzenie na niego było jak patrzenie w słońce) i sprawozdania z wydarzeń złożone z krótkich, prostych zdań – jakby wyjętych z pamiętnika piętnastolatki. Bardzo mnie bawiły stwierdzenia ogólne, w których narratorka próbowała zwracać się do czytelnika, odwołując się do jakiejś wspólnoty doświadczeń (Są jak zdjęcia byłych chłopaków, które rozpaczliwie pragniesz wyrzucić, lecz nie możesz się na to zdobyć). Większość była mi zupełnie obca, w niektórych odnalzłam nastoletnią siebie (a jestem młodsza od narratorki, i to dobre parę lat). Wisienką na tym średnio zjedliwym torcie były perełki-mądrości życiowe w stylu: Nie ma żadnych moralnych absolutów albo Tworząc z kimś związek, masz świadomość, że to może się skończyć. Możecie się od siebie oddalić, spotkać kogoś innego albo po prostu się odkochać. 

I jeśli tym się karmią współczesne kobiety, to ja nie mam więcej pytań o obecny stan związków, poziom rozwodów i inne takie.

Moja ocena: 3/10.

P.S. Gdyby ktoś miał wątpliwości, chciałam zaznaczyć, że nie pozuję tu na zbyt inteligentną, żeby zachwycać się czytadłem. Są książki tego typu, które bardzo mi się podobają, na przykład Jennifer Weiner - też nic ambitnego, a jednak dziesięć razy lepsze. A tę naprawdę uważam za beznadziejną i nie mam pojęcia, czemu tylu osobom się podoba.