Piątkowe spotkania z poezją - Rafał Grupiński

Rafał Grupiński (ur. 1952) jest przede wszystkim politykiem, o czym dowiedziałam się dopiero po przeczytaniu tomiku – to znaczy teraz, kiedy szukałam informacji o autorze. Zdegustowanych moją ignorancją przepraszam, ale polityki nie cierpię i moja wiedza z tej dziedziny jest więcej niż żałosna. Poza tym jednak pan Grupiński jest także historykiem, publicystą, krytykiem literackim i autorem czterech tomików wierszy, z których pierwszy – W ziemi cieniach – ukazał się w drugim obiegu w 1985 roku. Najnowszy jest zbiór Uspokojenie i ten właśnie przeczytałam.

Źródło zdjęcia.

Poziom wierszy jest bardzo zróżnicowany: niektóre piękne, w innych coś zgrzyta i przeszkadza. Zwykle mówią o takiej lub innej miłości, jak w Ulicy Mikstackiej, gdzie polega ona po prostu na współobecności; o upływającym czasie – bo wszystko da się wyliczyć w skończonych/ chwilach. Wiele treści pozostaje jedynie w domyśle. Ważne miejsce w utworach zajmuje świat otaczający podmiot liryczny: tak jak sugeruje tytuł zbioru, tchnie z tych obrazów spokój i cisza; można odetchnąć słowem i leśnym powietrzem:

Kiedy zaglądam do pokoju

pełnego dziecięcych rysunków

i suchych, poutykanych za nie liści,

wiatr niespodzianie porusza zasłoną

owiewając mnie zapachem odległego lasu.

Co bynajmniej nie znaczy, że z wierszy wyłania się idylliczna rzeczywistość. Sielankę zakłóca tęsknota, czasem pustka, innym razem przeczucie czegoś strasznego. Utwory są melancholijne, sprzyjają wyciszeniu i refleksji. Daleko im do arcydzieł, ale są bardzo przyjemną lekturą na spokojne letnie popołudnie.

I jeszcze dwa wiersze:

Ulica Mikstacka

Ona przechodzi cicho;

Zza przymkniętych drzwi biblioteki niewiele

Można usłyszeć, zresztą to dobrze

Młodość mija mnie naturalnie

Jakże podobna do surowego jesionu na skwerze,

Który giętki i bliski staje się dopiero po latach,

W dziecinnych wspomnieniach o szalonej sannie z górki.

Pyta mnie często, czy nie chcę herbaty,

Każdy drobiazg jej dziewczęcej czułości

Jest jak koniuszki palców

Na zmęczonych skroniach, nie potrafię więc odmówić,

Choć wiem,

Że mój los, jakżeby inaczej, wypełni się w samotności, tu,

Za półprzymkniętymi jej czy moimi drzwiami.

***

Złapał za policzek i siarczyście ścisnął

Wyciągając zza garażu białe sznury zziębniętej porsycji

Ku tobie pochylonej nad zlewem w ciepłym oknie kuchni

Z ciemności zerka niechlujny rodzimy mróz

Teraz możesz nawet uśmiechnąć się na myśl

O rozpartej gdzieś w śniegu śmierci

A niech czeka