Piątkowe spotkanie z poezją - Krzysztof Zuchora

Poezji nie było na blogu tak dawno, że aż sama nie pamiętam :) Nie dlatego, że w ogóle nie czytałam wierszy – ale jakoś spotkania z kolejnymi poetami były średnio udane. Żadnego odkrycia, żadnego olśnienia. Krzysztof Zuchora (ur. 1940) też nie okazał się moją bratnią duszą, ale kilka utworów mi się spodobało, więc czas przerwać piątkowe milczenie.

Moją uwagę przyciągnął już wiersz otwierający cały zbiór o oryginalnym tytule do Czytelnika:

niosę Ci słowo

bliznę po ptaku

krwawiącą gałąź

z której pąk wystrzelił

słowo

drobniejsze od ziarenka maku

łzę

rozebraną aż do grudki soli

poprzez lotne wydmy

powietrza

zamieć krwi

i płonące wody

niosę ci słowo

wyrwane z wiersza

słowo zmyślone

co prawdziwie boli

Na dłuższą metę wiele motywów i tematów się powtarza: cisza, powietrze, żywioły, relacje kobieta-mężczyzna...

nie dopinaj się tak szczelnie

jestem równie nagi jak ty

równie bezbronny

beznadziejnie nagi

obnażony do krwi

Ale niektóre się wyróżniają. Na przykład ten:

kochany za szorstkość

nieokrzesany jak kamień

nienauczony

gładkości topora

i smukłości noża

jak odłam skalny

toczony w czułych dłoniach

krągły

krąglejszy

gładki

gładszy

podobny kuli

doskonalszej od wrzeciona

czemu się dziwisz

gdy umykam ci z rąk

Czasem z całego wiersza wyłuskiwałam dla siebie jeden, dwa wersy... Jak z tego, Matce:

zbudzona łomotaniem

napierającego światła

wiatr z ziemi unosisz

Albo z wyznania:

podkowa ust

na szczęście

(…)

przepaska szronu we włosach

I jeszcze fragment wiersza gra w zielone:

kona sarna

zraniona niedorzecznie

odłamkiem zdania

Nieliczne, ale piękne, oddziałujące na wyobraźnię obrazy.

I nawet rymy świetnie pasowały do tych utworów, chociaż zasadniczo za rymami nie przepadam (wystarczą te z dziecięcych lektur, Dwa goryle oraz kum / dudnią w klaty, bum bum bum!). A tu...

(...)

zamknięty w pustej

celi ptak

obraca w dziobie

ziarno krzyku

znieruchomiała

w oku łza

jakby ją ktoś

do skały przykuł

Jest nawet wiersz o mundialu ('78). Ale nie będę go cytować, jak chcecie, to sami sięgnijcie do zbiorku cicho, ciszej. Dodam tylko, że to nie jedyny sportowy wiersz – Krzystof Zuchora jest doktorem nauk o kulturze fizycznej (nawet nie wiedziałam, że to możliwe) i różnym dyscyplinom poświęcił kilka tekstów.

Zakończenie – pięknie pasujące do pierwszego utworu i podobnie tradycyjnie zatytułowane:

posłowie

jakże niewiele

powiedzieć ci mogę

okruchy zieleni

poniewierają się w liściach

nie dźwięku

nie dźwięku

c i s z y

w słowach szukaj

w skłębionej ciemności

jasnej blizny życia

I jak, podobają się Wam? Macie ochotę poznać Zuchorę bliżej?  

Zdjęcie poety pochodzi z tej strony.