Dla chorusków

Krzysiul zaczął chodzić do przedszkola, więc wiecie, z jednej strony jesień, z drugiej zasmarkane trzylatki – no nie wygrasz. Pozostaje zaopatrzyć się w chorobową literaturę i wygrzewać się w łóżku w nadziei na szybkie ozdrowienie na kolejne trzy dni :) Kolekcja książek o chorowaniu nam rośnie, na początek... (widowisko – bocian jest motocyklistą!) Janosch i świetna seria o Tygrysku i Misiu, która już kiedyś gościła na blogu.

Zaczyna się dramatycznie: Tygrysek oświadcza, że jest tak „strasznie chory“, że boli go wszystko i niczym nie może ruszyć. Dokładnie tak samo Krzysiul jest zmęczony, kiedy tylko zaczynamy wchodzić po schodach ;) Miś wykazuje jednak więcej empatii niż obładowana matka, zabiera przyjaciela do domu i troskliwie się nim opiekuje. Gotuje mu ulubioną potrawę (No powiedz wreszcie: rosołek!), bandażuje go od stóp do głów, organizuje odwiedziny znajomych królika (bardzo dosłownie). To jednak nie wystarcza: Tygrysek musi iść do szpitala.

Obawiam się, że bawiłam się podczas lektury trochę lepiej niż Krzysiul :) Jego nie rozśmieszają jeszcze tego typu żarty. A było naprawdę dowcipnie i cztero-, pięciolatki na pewno to docenią. Poza tym historia na pewno angażuje małego słuchacza i to akurat świetnie widziałam podczas czytania: Krzysiul wczuwał się w położenie chorego Tygryska, martwił się, stresował, no naprawdę przeżywał fabułę. Książka może przy okazji pełnić funkcję bajki oswajającej: Tygrysek w szpitalu przechodzi szereg badań, od zwykłego osłuchania (które w Krzysiulu budzi niemal panikę, mimo że osłuchuje go babcia) aż po rentgen, a na koniec i tak czeka go poważna operacja przesunięcia prążka. I nikt nie mówi, że zastrzyk nic nie boli! Ale wrażenie końcowe jest pozytywne, a co najważniejsze, dziecko ma szansę z r o z u m i e ć, co się dzieje.

A w tle: piękna przyjaźń, wzajemna troska, dobre wzorce, ale wszystko to takie z przymrużeniem oka, nienapompowane, dziecięce, świetne! Od początku do końca dowcipne. No naprawdę fajne!

I te rysunki takie przyjazne.