Umiesz dziwić się światem?

Nie będę się za długo nad tą książką rozwodzić, bo w blogosferze krążą już chyba setki recenzji (ręka w górę, kto jeszcze o niej nie słyszał Nie ma nikogo? Tak myślałam). Fizyka mnie ani nie fascynuje, ani nie wzbudza we mnie paniki (pozdrawiam Tatę, który pewnie właśnie nade mną zapłakał ;)) i nazwisko Feynmana nic mi nie mówiło, póki nie zobaczyłam pierwszych recenzji. Ale już się trochę douczyłam, chociaż „relatywistyczna elektrodynamika kwantowa“ nadal mówi mi, ekhm, niewiele.

To zbiór anegdotek z nauką w tle (według słów ze wstępu: ledwie się ociera o naukę). Napisane wyjątkowo przystępnie, co nudniejsze teorie (znów pozdrawiam Tatę :D) są wykropkowane, a nawet jeśli coś jest niezrozumiałe, nie zakłóca to odbioru całości, bo nie fizyka jest tu najważniejsza. Najważniejszy jest zachwyt światem! Od pierwszych stron uderzyło mnie, jak często Feynman powtarza: „coś pięknego!“, „coś wspaniałego!“. Wszystkie poradniki typu „żyj chwilą“ i „ciesz się życiem“ przegrywają z kretesem. Mogę tylko powiedzieć: coś niesamowitego!

I druga rzecz, którą zapamiętam na zawsze: skąd się biorą wyjątkowi ludzie. Podtytuł Przypadki ciekawego człowieka to nie tylko doprecyzowanie treści, to jej sedno. Feynmana interesuje absolutnie wszystko. Ciekawość jest motorem jego działania, to ona każe mu szukać, badać, pytać, kombinować, poszerzać wiedzę, tworzyć teorie, obserwować świat. Wszystkiego chce spróbować, wszystkiego się nauczyć, niezależnie od tego, czy chodzi o wykłady z biologii, granie na instrumentach, języki (japoński!) czy rysunek, w której to dziedzinie uważał się za totalne beztalencie, a ostatecznie sprzedawał swoje prace. Na tę samą cechę zwróciłam uwagę w książce Murakamiego: czegoś nie potrafi? Więc znajdzie korepetytora, weźmie kilka – kilkanaście, kilkadziesiąt – lekcji, i się nauczy. A jak nie wyjdzie, to poświęci temu jeszcze więcej czasu! I się nauczy. Niesamowite samozaparcie, upór w dążeniu do celu, ale przede wszystkim otwartość na wszystko, co oferuje świat.

Źródło.

Źródło.

Feynman był z pewnością nietuzinkowym naukowcem (naukowcy chyba z reguły są dziwaczni, ale on się wyróżniał nawet na tym specyficznym tle). Przede wszystkim zwyczajnie ludzki, fizykę postrzegał jako sposób rozumienia i opisywania otaczającego nas świata, a nie naukowy bełkot. Bardzo bezpośredni (o interdyscyplinarnej konferencji naukowej pisał: Na konferencji było mnóstwo durniów, do tego zadufanych w sobie, a zadufani w sobie durnie doprowadzają mnie do szału), nieprzystosowany społecznie, uparty. Jeden z jego znajomych w rozmowie z żoną na temat pewnej dziwnej sytuacji stwierdza: Nawet Feynman nie jest aż taki szajbnięty! - po czym okazuje się, że owszem, to właśnie on. No i ilu ludzi wkurzy się, że im przerywają sen, kiedy dzwoniący informuje o Nagrodzie Nobla?

Prywatnie raczej byśmy się nie polubili: nie przepadam za głośnymi, wyzywającymi ludźmi, którzy zawsze muszą wtrącić swoje trzy grosze – a Feynman ciągle powtarza, że jest właśnie taki. Poza tym nie budzą mojego zaufania ludzie trzykrotnie żonaci (chociaż pierwsza żona zwyczajnie umarła, i nawet zdążył do niej w ostatniej chwili dojechać...). Ale na kartach książki okazał się zabawny, interesujący, wyjątkowy. Fantastyczna lektura!

Źródło.

Richard P. Feynman, „Pan raczy żartować, panie Feynman!“. Przypadki ciekawego człowieka

Wydawnictwo Znak

Znajdziesz mnie też na Facebooku