Podróż w przeszłość

Ken Follett, Filary ziemi

Poza wyjątkowo pozytywnymi opiniami przyciągnął mnie do lektury przede wszystkim tytuł – bardzo mi się podoba :) Uwielbiam grube powieści historyczne, więc byłam bardzo pozytywnie nastawiona; dopiero teraz poczytałam nieco o brytyjskim autorze i dowiedziałam się, że poza powieścią historyczną Ken Follett specjalizuje się w thrillerach, czyli czymś, czego z zasady nie ruszam :)

Powieść jest napisana z rozmachem, obejmuje prawie czterdzieści lat życia dwóch (w porywach do trzech) pokoleń bohaterów w XII-wiecznej Anglii. Na początku poznajemy Toma Budowniczego, którego rodzina od pierwszych stron wzbudziła moją sympatię; z czasem dołączają kolejne postaci, przedstawiciele innych stanów: lordowie, hrabiowie, duchowieństwo. W tle wojna domowa, głód, polityczne i religijne przepychanki, świetnie odmalowane realia średniowiecznego życia, a na pierwszym planie codzienna walka o byt i o marzenia, o sprawiedliwość, podniesienie klasztoru z ruiny, odzyskanie dziedzictwa, odnalezienie korzeni, wreszcie – budowę katedry, która z czasem ma się stać najbardziej imponującym i nowatorskim projektem w Anglii. Jednym słowem: dzieje się.

Mam bardzo mieszane uczucia co do bohaterów powieści. Od samego początku zafascynowała mnie Agnes, żona Toma, postać niestety epizodyczna, a według mnie wspaniała. Polubiłam samego Toma i jego córkę, Martę. Ciekawa (choć niedająca się lubić) była lady Hamleigh i takiż Walerian Bigod; podobała mi się też intrygująca Ellen i Philip: początkowo nieprawdopodobnie wręcz naiwny, szybko jednak dostosowujący się do bezlitosnych praw rządzących polityką, sprytny i mądry, ale nigdy nierezygnujący z własnych przekonań. Za to niemal fizycznie męczyło mnie czyste zło emanujące z niektórych postaci – naprawdę ciężko mi się to czytało i wprawiało mnie to w ogólny stan zniechęcenia i przygnębienia.

Nie można narzekać na brak akcji, nieustannie coś się dzieje i faktycznie książkę czyta się zaskakująco szybko, jednak mniej więcej w połowie zaczęła mnie drażnić sinusoida porażek i zwycięstw odnoszonych przez Philipa, Toma, Jacka, Alienę i innych. Przez osiemset stron Follett eksploatuje stały schemat: dwa kroki w przód, jeden do trzech kroków w tył. Rozumiem, że bez przeszkód do pokonania bohaterowie nie mieliby co robić i to dzięki tym trudnościom jest interesująco, ale na dłuższą metę – po trzecim czy czwartym rozczarowaniu postaci – takie prowadzenie akcji robi się według mnie monotonne.

Osią fabuły łączącą wszystkich bohaterów jest budowa katedry; trzeba przyznać, że autor potraktował temat poważnie i starannie przedstawił zmagania rzemieślników na placu budowy oraz porzucenie stylu romańskiego na rzecz gotyku: nigdy wcześniej nie uświadamiałam sobie, jak wielka była to rewolucja i jak niesamowite wrażenie musiały robić na zwykłych śmiertelnikach lekkie, strzeliste, sięgające nieba kościoły. Mimo to nie raz i nie dwa liczne szczegóły architektoniczne trochę mnie nudziły (pozdrowienia dla siostry! ;)). Co nie znaczy, że znudzą każdego. 

Pomysł świetny, powieść faktycznie wciągająca i ciekawa, choć jak widać nie obyło się bez zrzędzenia. Na pewno nie żałuję, że sięgnęłam po Filary ziemi, ale nie sądzę, bym wróciła do twórczości Kena Folletta. Gdyby nie to, że naprawdę uwielbiam powieści historyczne – najbardziej te fragmenty niesensacyjne, a więc niekoniecznie zdrady, walki i politykę, która nie interesuje mnie w żadnym czasie i w żadnej formie – nie wiem, czy przeczytałabym aż 850 stron :) Ale zainteresowanym średniowieczem jak najbardziej polecam.

Moja ocena: 6/10.