Gdzie giną twoje skarpetki?!

Pavel Šrut, Niedoparki

Ilustracje: Galina Miklinová

Oprawa: twarda

Stron: 232

Wydawnictwo Afera

Chciałbyś wiedzieć, gdzie giną Twoje skarpetki? Czemu zawsze zostaje tylko jedna z każdej pary? To nie jest złośliwość rzeczy martwych. To wina... niedoparków! Dziwacznych stworków, które z wyglądu przypominają skarpetki, z zachowania – ludzi, bo przejmują zwyczaje swoich gospodarzy, które brzydzą się wody i żywią się skarpetkami (byle nie ze sztucznego włókna!). Mieszkają w każdym domu, na co czeski autor i ilustratorka mają niezbity dowód: nie chcesz chyba powiedzieć, że nigdy nie zginęła Ci ani jedna skarpetka?

Głównym bohaterem jest Hihlik, jednak galeria postaci jest znacznie większa i obejmuje prawdziwe indywidua: Szefa wszystkich szefów, Czango Dusiciela, Józefa Wytrycha, wstrętnych kuzynów Hihlika: Ramzesa i Tulamora – i wiele innych niedoparków, a także ludzi: ekscentrycznego Egona Wawrzyńca czy nieco pomylonego profesora Kędziorka, autora monumentalnego dzieła Życie niedoparków (napisanego, zanim spotkał choćby jednego z nich). Nie wszyscy budzą sympatię, nie ma tu jednak bohaterów nijakich i nudnych.

Nie sposób streścić fabułę, bo dzieje się tu bardzo dużo: mnóstwo zwrotów akcji, pułapki, porwania, zniknięcia, akcje ratunkowe, sojusze i pakty, w międzyczasie jeszcze sława i miłość, no i oczywiście przyjaźń; trochę powieść szpiegowskia, trochę kryminał, trochę sensacja, trochę wreszcie portret cudacznej społeczności, jaką są niedoparki. Książka przezabawna, choć nie wiem, w jakim stopniu dzieci będą w stanie docenić ten humor (w jakimś na pewno). Autor serwuje nam komizm na wielu poziomach, znajdzie się więc coś i dla młodszego, i dla niekoniecznie już młodego czytelnika :)

Nie byłabym sobą, gdybym się do czegoś nie przyczepiła (choć zdarzało się, zdarzało...) – nie podoba mi się, że w tekście pojawiają się słowa typu Cholera! czy refleksje w stylu: Niedoparki mają jedną cechę wrodzoną. Tej akurat zdecydowanie nie nauczyli się od ludzi. Wierność. Czy dziecku potrzebne są takie zgryźliwe uwagi na temat ludzkiej natury? Nie wydaje mi się. Z drugiej strony książka nie jest przeznaczona dla maluchów, raczej dla ośmio-, dziesięciolatków, można więc założyć, że kilka przekleństw i tak obiło im się już o uszy i tego rodzaju teksty nie będą dla nich traumą ;) Muszę też przyznać, że nawet „podejrzane typy“ w tej historii wiedzą, że rodzina to podstawa, i kierują się pewnymi zasadami, a na koniec nawet wredni kuzyni pokazują swoje nowe, lepsze „ja“.

Cały pomysł na książkę jest świetny, niedoparki zabawne i urocze (choć niektóre paskudne) – zmieniają życie ludzi, budzą sympatię, a z każdą kolejną stroną ich istnienie wydaje się bardziej prawdopodobne. Opowieść jest dynamiczna, śmieszna, wciągająca, pełna akcji. Rozdzialiki króciutkie (za to aż 70!), nie ma więc problemu z podziałem treści do czytania. Całość pięknie wydana, na grubym papierze, z bardzo fajnymi ilustracjami. Jak można nie polubić takiego Hihlika?

Świetna powieść dla starszych dzieci. I – choć kobiet tu niewiele, a fabuła raczej osadzona w męskim świecie – niekoniecznie dla chłopców :)
A tu oficjalna strona Niedoparków.

Za egzemplarz dziękujemy Wydawnictwu Afera.