Piątkowe spotkanie z poezją - Krystyna Gucewicz cz. II

Dzisiaj już bez wstępów, bo to kontynuacja wpisu sprzed dwóch tygodni – tym razem utwory, które przykuły moją uwagę z części Tabletki na miłość, dla mnie bardziej strawnej i mniej ckliwej. Poetka mówi między innymi:

Tak

byliśmy odważni odwagą przekory i śmiechu -

to zawsze dobrze robi na trawienie rzeczywistości

I to w tych utworach widać. Jest więcej oddechu, a mniej wzdychania, teksty naturalne, jakby pisane niedbale, a jednak mające coś w sobie. Ten wiersz na przykład ogromnie mi się spodobał (pierwszy w zbiorku):

Poradnik złamanych serc

Zniecierpliwiony

przyszedł do mnie

Immanuel Kant i mówi:

o co ci chodzi -

podnieś głowę

i

po wszystkim.

Albo ten, zupełnie inny:

Cudze rymy

Poeci są zachłanni

kradną od innych

sobie nawzajem

metafory, synekdochy, wzruszenia

tak bardzo chcą pozostać poetami.

I utwory uniwersalne, osadzone w realnej rzeczywistości, a nie w świecie uczuć podmiotu lirycznego:

Różnica pokoleń

Stara kobieta płacze

kiedy widzi dziecko

psa, wojnę w Czeczenii

byłego męża, przyszłe kłopoty

cały ten jazz.

Młoda kobieta nie wie jeszcze

po co są łzy.

*

9/11

Znowu

oddycham kurzem Manhattanu

nine eleven – nie ma ich.

Z wieży Babel sypią się łzy.

Ten ostatni wers podobał mi się najbardziej z całego zbioru. 

Większość tych utworów jest smutna i pesymistyczna – mówią o samotności, wyobcowaniu, oddzielają się grubą kreską od bajkowych wyobrażeń o życiu – czasem zbyt pochopnie, jak na przykład w wierszu o księdzu Twardowskim. Ale mimo to (właśnie dlatego?) niektóre z nich są poruszające.