maj-czerwiec 1970
Zbierać kamyki na nową mozaikę
świata, który można by pokochać.
*
Ogromnie wiele słów potrzeba, by nie
powiedzieć prawdy.
*
Idzie człowiek o kulach, tak ciężko,
z trudem się posuwa. Jak ja w wierszach.
*
Oto fragment drzwi, na którym znaczyliśmy ołówkiem wzrost chłopców, ciesząc się z każdego
milimetra.
Tymczasem trzeba było płakać, że
rosną.
*
Mój dom od dawna leży w gruzach.
Ciągle odbudowuję go na nowo i znowu rzeczywistość go zawala. Czy
nie lepiej już zostać spokojnie pod gruzami?
*
Wzrusza mnie wszystko, co ułomne i
kalekie. Bo tacy jesteśmy naprawdę.
*
Aż tak nauczyć się modlić, że nie
będzie już nam potrzebna modlitwa. Że modlitwą stanie się każdy
nasz oddech, każde westchnienie, każda myśl, każda praca, każdy
uczynek, każdy uśmiech, każda miłość.
*
Coraz mniej mnie dotykają drobne
przykrości życia. Żyję na innym piętrze.
*
Nie lubię radia i telewizji. Naruszają
milczenie, zwiększają gwar i hałas świata. Potrzeba nam więcej
światła i więcej ciszy.
*
Merton: „Prowadzenie dziennika
nauczyła mnie, że w naszym życiu nie dzieje się tak wiele nowego,
jak to czasem myślimy. Kiedy odczytujesz swój dziennik, okazuje
się, że twoje ostatnie odkrycie jest czymś, na co już wpadłeś
pięć lat temu. Mimo to prawdą jest, że przenikasz coraz głębiej
te same idee i te same doświadczenia“.
*
Trzeba sobie samemu stawiać rygory,
aby nic nie było za łatwe.
*
Cokolwiek piszę, to tylko śmieci
spadające ze stołu. Nic z tego, co się przeżywa dogłębnie, nie
można przekazać. Trzeba to dźwigać aż do śmierci.
*
Dla niego [męża] nasze rozstanie jest
na pewno chwilą. To tylko mnie wydaje się ono wiekiem. Ale wiek
także mija.
*
Simone Weil: „Religia jako źródło
pociechy jest przeszkodą w prawdziwej wierze: w tym sensie ateizm
jest oczyszczeniem“.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz