Jeszcze jedna bajka dla dużych dziewczynek


Nie jestem jakąś świrofanką Jane Austen i innych pań z jej epoki, ale lubię regularnie sięgać po jakąś powieść w tym stylu. Opasłą, niespieszną... To świetna odtrutka na codzienność. Od dłuższego czasu miałam ochotę na kolejną taką lekturę i tym razem wybór padł na Ruth Elisabeth Gaskell.


Ruth jest olśniewająco piękną, młodą panienką, sierotą pracującą w zakładzie krawieckim. Gdy poznaje czarującego i bogatego pana Bellinghama, niewiele trzeba, by dała się uwieść: jest ufna, szczera, kochająca i przede wszystkim tragicznie naiwna. Tragicznie, bo młodzieńcza miłość tak właśnie się kończy: gdy Bellingham zapada na zdrowiu, do akcji wkracza stanowcza, dumna matka i raz na zawsze zrywa kontakty między synem a ubogą sierotą, która, rzecz jasna, nigdy nie miała szans zostać jego żoną. Sama Ruth jest oczywiście zrozpaczona, ale ukojenie – paradoksalnie – przynosi jej dziecko, którego się spodziewa.

Ta powieść to w zasadzie taka bajka dla dorosłych. Główne postaci są czarno-białe: niemal święta Ruth, żałosny Bellingham, wspaniałomyślny pan Benson, który w kluczowym momencie – niemal deus ex machina – pojawia się, by wyciągnąć rękę do wzgardzonej i porzuconej Ruth i dać jej szansę na nowe życie z dala od hańby. Fabuła też jest mało odkrywcza, Ruth dojrzewa, pokutuje za dawne błędy i kroczy prostą drogą do doskonałości moralnej. Oczywiście napotyka po drodze przeszkody, duchy przeszłości powracają, ale mimo to otaczają ją ludzie, którzy zdążyli ją szczerze pokochać i dobrze jej życzą. Życie się układa. Jakoś. Na pewno znacznie lepiej, niż prawdopodobnie ułożyłoby się, gdyby to była rzeczywistość.

Nie próbuję Was tym opisem zniechęcić! Lubię bajki. Lubię, gdy dobro zwycięża, gdy pozytywni bohaterowie naprawdę są godni podziwu, gdy świat jest czarno-biały i prosty. Jest w takich opowieściach coś kojącego.

Jeśli to Wam nie wystarcza i nie macie ochoty ta naiwną opowiastkę, dodam, że bohaterowie drugoplanowi są znacznie ciekawsi – interesujący pan Bradshaw, jego córka Jemima czy dowcipny pan Davis, który jest niestety jedynie postacią epizodyczną. No i klimat! Właśnie dla niego wciąż wracam do XIX-wiecznej Anglii. Dla mnie przez pięćset stron mogłoby się nic nie dziać: mogliby pić herbatę w kuchni z porządnie wyszorowanym kredensem, lśniącymi rondlami, porządnie poczernionym rusztem i pobielonym piecem oraz ciepłem, które zdawało się bić wprost od kamiennej posadzki i buzować czerwonawą poświatą w najdalszych zakamarkach
Czy jest coś lepszego na zimne, szarobure wieczory?

Moja ocena: 6/10.

Elisabeth Gaskell, Ruth
Wydawnictwo MG



Znajdziesz mnie też na Facebooku

7 komentarzy:

  1. Bardzo lubię czytać o XIX wieku, więc każda książka, której akcja się tam dzieje bardzo mnie ciekawi :) "Ruth" od dłuższego czasu mam na oku, nawet jeśli jest to bajka dla dorosłych :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja bym powiedziała: właśnie dlatego, że to bajka :) Bajki są super!

      Usuń
  2. Powieści Jane Austin mają swoje wady, ale ja pomimo to zawsze będę chętnie je czytała :)

    OdpowiedzUsuń
  3. ... i innych pań z jej epoki również :)
    Mam jakieś problemy z internetem i ucięło mi komentarz.
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  4. Uwielbiam zaglądać do XIX-wiecznej Anglii. Szczególnie do tej Dickensa i sióstr Bronte. :) Gaskell czytałam tylko "Panie z Cranford", o "Ruth" nawet nie wiedziałam. Bardzo dobre są też książki Sarah Waters - najlepsza chyba "Złodziejka".

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A ja akurat "Pań z Cranford" nie czytałam, tylko serial widziałam i bardzo mi się podobał. Dzięki za nowe nazwisko, Waters jeszcze w ogóle nie znam! Będę się rozglądać, jak znów mnie najdzie na takie klimaty :)

      Usuń