Życie zaczyna się po pięćdziesiątce

Do Grahama Greene'a (1904-1991) przymierzałam się od bardzo dawna, wydaje mi się nawet, że czytałam kiedyś coś po angielsku, jednak to nie na moje możliwości językowe. Podróże z moją ciotką urzekły mnie jeszcze zanim wzięłam tę książkę do ręki: zagięte rogi, poplamiona okładka, sympatyczny tytuł i urocza ilustracja na przedzie. Wnętrze jest równie urzekające.

Narrator, świeżo upieczony emeryt, były dyrektor banku, wiedzie do granic możliwości nudne życie. Nie urozmaica mu go nawet irytująca żona, gdyż Henry nigdy nie zdecydował się na tak szalony krok jak oświadczyny. Cały swój instynkt opiekuńczy i troskę ofiarował daliom. W tę szarą egzestencję pewnego dnia wdziera się nigdy niewidziana ciotka (ostatni raz spotkali się na chrzcie Henry'ego), której nazwanie „ekscentryczną“ byłoby co najmniej niedopowiedzeniem. I życie pięśdziesięciopięcioletniego mężczyzny wywraca się do góry nogami.

Powieść zaczyna się pogrzebem matki Henry'ego. Dwie strony dalej bohater dowiaduje się, że ta kobieta wcale nie była jego prawdziwą matką... Ojciec nie żyje od ponad 40 lat. Brzmi depresyjnie? Nic bardziej mylnego! To, co mnie zachwyciło od pierwszych stron, to niesamowita lekkość narracji i niewymuszony humor. Nie zdarza mi się rechotać przy książkach (pozdrowienia dla siostry!), ale dawno się tak dobrze nie bawiłam podczas lektury. Wspominałam parę dni temu na facebooku: przeczytałam pierwsze cztery strony, a uśmiechnęłam się jakieś pięć razy. I choć dowcip bywa makabryczny (dla Greene'a urna z prochami to świetny temat do żartów, a pogrzeb - „miłe urozmaicenie“ codziennej monotonii), to świetnie trafił w mój gust. Do tego humor sytuacyjny, zderzenie wyobrażeń czytelniczych z wizją autora – naprawdę zabawna książka. To zdecydowanie jej największa zaleta. 

Fabuła jest sensacyjna, bohaterowie – pięćdziesięciopięcioletni Henry i jego siedemdziesięciopięcioletnia ciotka – są wplątani w jakieś przemyty i inne szachrajstwa, zawierają podejrzane znajomości, jeżdżą po świecie... To była dla mnie ta mniej interesująca część, ja wolę sugestywnie opisaną codzienność, namacalne drobiazgi, staroświeckość realiów i języka (narrator komentuje: "powiedziałem krotochwilnie“). Zawirowania akcji były mi zupełnie do szczęścia niepotrzebne, zwłaszcza w takiej ilości, ale rozumiem, że dla większości czytelników musi się coś dziać, by książka przykuwała uwagę ;)

To powieść uroczo staroświecka, niesamowicie dowcipna, lekka i przyjemna. A ostatnie strony każą się w tym szaleńczym biegu za bohaterami na chwilę zatrzymać. Kim jest mężczyzna, którego żegnamy? Gdzie nudny, samotny, niezdecydowany Henry? Nie mogę pozbyć się wrażenia, że choć znalazł swoje miejsce, rodzinę, nowe cele – zamienił się w kogoś sztucznego. Został wciągnięty w trochę nie swoje – ciekawsze, zgoda, ale czy to znaczy, że lepsze? – życie. I po tych dwustu stronach uśmiechów zostaje jakiś smutek.

Moja ocena: 7/10.