Alice Munro - odsłona druga i na razie ostatnia

Alice Munro, Drogie życie

Wydawnictwo Literackie

Po pierwszym spotkaniu z Alice Munro (debiutancki tom Taniecszczęśliwych cieni) bardzo byłam ciekawa jej późniejszych utworów: jeśli ktoś tak zaczyna, co ma do powiedzenia po wielu latach pracy literackiej i, po prostu, życia? Jednak ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu najnowszy tom opowiadań kanadyjskiej pisarki okazał się dla mnie rozczarowaniem.

Nie chciałabym się na tych tekstach wyżywać, ale pierwsza część (bo Drogie życie jest podzielone na dwie zupełnie różne części) nie podobała mi się w ogóle: tam, gdzie wcześniej była prostota, teraz dostrzegałam tylko banał; narracja, zamiast być subtelną, ociera się o łopatologię (Nie może się jednak zmieścić, bo wolna przestrzeń jest zbyt mała i tego typu odkrywcze stwierdzenia). Opowiadania są trochę nijakie, żadne z pierwszej części nie zapadło mi w pamięć. Ani jedno! Te z pierwszego tomu, czytane dobre kilka miesięcy temu, pamiętam do dziś. Tym razem natomiast zdecydowanie mi czegoś zabrakło.

Chciałabym zwalić winę na moje przemęczenie, brak czasu na zagłębienie się w książkę, jakąś niemoc czytelniczą – ale nie, przyczyna jednak leży w samych tekstach, bo gdy zaczynam część drugą, Finał, cztery opowiadania „autobiograficzne pod względem uczuć“, jakbym wzięła do rąk inną książkę: poruszające, ciekawe, delikatne, ładnie napisane. Dające do myślenia. Bardzo mi się podobały. Jak to się mogło stać, że wszystkie znalazły się w jednym tomie i wyszły spod tego samego pióra? Nie wiem i aż ciężko mi w to uwierzyć. Wielka szkoda, że to tylko cztery teksty, ale cieszę się, że mogłam je przeczytać.

Nie odradzam. Nie wykluczam, że komuś mogą się spodobać także opowiadania z pierwszej części – może czegoś w nich nie umiałam dostrzec, może po prostu nie poruszają mnie tego typu historie (bo większość to różnego typu historie miłosne). A może Munro też miała słabszy dzień.

Moja ocena: 5/10. 

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.