Piątkowe spotkanie z poezją - Barbara Szurkowska

Źródło

Wieki minęły od ostatniego spotkania z poezją, ale to dlatego, że jakoś ostatnio nie miałam szczęścia do wierszy – wybierane na chybił-trafił tomiki nie były w stanie przykuć mojej uwagi, większość tylko wertowałam bez zainteresowania, nie odnajdując się zupełnie w światach kolejnych podmiotów lirycznych.

Tak samo zresztą było z twórczością Barbary Szurkowskiej, której jeden tomik zupełnie nie trafił w moje gusta ani emocje, drugi – próbowałam czytać, ale mnie męczył, i dopiero w trzecim (Pulsujący czas) kilka utworów zwróciło moją uwagę. Możecie się dziwić, że z takim uporem zagłębiałam się w jej wiersze – to dlatego, że pani Barbara jest koleżanką mojej cioci i to od niej dostałam tomiki. Jakoś głupio było nie przejrzeć :) Trochę mi to przeszkadzało w odbiorze: nie potrafiłam czytać tych wierszy z neutralnym nastawieniem, bez własnych wyobrażeń i założeń. Cóż.

Wiersze Barbary Szurkowskiej wydają mi się patriotyczne, nawet jeśli nie pada tam ani słowo na temat ojczyzny. I to mój główny zarzut, bo za twórczością patriotyczną nie przepadam - choć uważam się za patriotkę. Poza tym dobór słów, metafory nie bardzo do mnie przemawiają, wydają mi się dość nieporadne, sztuczne, sama nie wiem – w większości tekstów coś mi zgrzyta. Ale kilka wierszy mi się spodobało. Są bardziej uniwersalne, prostsze. Na przykład ten:

Niepewność

ucieczka w popłochu

zanim runie zwisający sufit

rozpadnie się ostatni ślad

przeszłości

ucieczka

z byle jaką książką

z wyszczerbioną filiżanką

z próżnią kieszeni

czas zagospodaruje

rozsypane wnętrza

zapali nowe świeczniki marzeń

aż do następnego zdmuchnięcia

I jeszcze inny; tu bardzo mi się spodobał obraz domu, zwłaszcza „pluszowe wnęki“:

Ocalenie

mieli własny dom

pełen pluszowych wnęk

przyjaznych drobiazgów

pozostał gruz

i szczęście

ocalenia

Łatwo zauważyć, że to raczej ciężkie wiersze: nawet jeśli jest szczęście, to wzniesione na gruzach. Emanują niepewnością, bólem, mówią o walce – te trudne emocje stanowią stałe tło większości utworów. Czuć w nich jakby rozczarowanie życiem.

życie może nie piękne

ale lekkie

hula dusza na krawędziach

Boga nie ma

Nieba nie ma

a Piekło

zawsze można stworzyć

Albo:

wdychamy zatrute treści

na stwardniałej ulicy

(…)

ręka pojednania

zawieszona w próżni

w środku każdego dnia

jest pora przekleństw

pora znużenia błękitem

Ale czasem pojawiają się przebłyski dobra, światła, uśmiechu. Dalej ten wiersz brzmi tak:

tylko czasem

obudzone serce zabije

na przekór

odruchom

Nawet jeśli to tylko wyjątek od reguły – to przecież cieszy. I daje nadzieję.

A w wierszu zamykającym zbiór poetka pisze:

broń się człowieku

przed rozwojem ciszy

(…)

broń się człowieku

przed trwaniem bezruchu

(…)

broń się człowieku

przed rozpaczą mroku

Walcz.